آنچه كه در قرآن راجع به جنگ حق و باطل آمده یكی از زیباترین صحنه هایی است كه قرآن مجسم می كند. قرآن كوشش می كند كه عكس همین منطقی را كه الآن گفتیم بیان كند، بگوید كه باطل، هستیِ طفیلی و تبعی دارد، وجود موقّت دارد، آنچه كه استمرار و اصالت دارد حق است (با نكاتی كه در اینجا هست، كه نكاتش را هم عرض می كنم) و هر وقت جامعه ی بشری در مجموع خودش به باطل گراییده محكوم به فنا بوده؛ یعنی به باطل گراییدن به طور كامل و از حق بریدن همان و فانی شدن همان. البته اشتباه نشود؛ نه مقصود این است كه آناً فانی می شود. اگر می گویند یك باطل محكوم به فناست نه معنایش این است كه همین قدر كه [جامعه ] به باطل گرایش پیدا كرد فوراً از بین می رود، بلكه یعنی یك شی ء مردنی است، محكوم به مرگ است، از درون خودش دارد می میرد. نظیر اینكه امروز حكم می كنند، می گویند فلان تمدن محكوم به مرگ است یعنی اكنون از درون خودش دارد می میرد، الآن در حال مردن است؛ یعنی همین تمدنی كه شما الآن آن را سر پا دارید می بینید او الآن دارد می میرد. چون مرگها و حیاتها تدریجی است. ضرورتی ندارد كه مرگ به صورت دفعی باشد، به صورت تدریجی هم باشد بالاخره مرگ مرگ است.