نكته ی دوم زایل شدنی بودن و نیست و نابود شدن باطل و دوام و استمرار و بقای حق است:
فَأَمَّا اَلزَّبَدُ
فَیَذْهَبُ جُفاءً وَ أَمّا ما یَنْفَعُ اَلنّاسَ فَیَمْكُثُ فِی اَلْأَرْضِ . بی فایده ها، تا چه رسد به مضرها، از بین
می روند (همان بی فایده ها هم هستند كه مضر می شوند) ولی حق، جریان و ادامه و بقا دارد.