1. عین القضاة همدانی . از پرشورترین عرفاست. مرید احمد غزالی برادر كوچكتر محمد غزالی- كه او نیز از عرفاست- بوده است. كتب زیاد تألیف كرد. اشعار آبداری دارد كه خالی از شطحیات نیست. بالأخره تكفیرش كردند و كشتند و جسدش را سوختند و خاكسترش را بر باد دادند. در حدود سالهای 525- 533 كشته شد.

2. سنایی غزنوی، شاعر معروف. اشعار او از عرفانی عمیق برخوردار است.

مولوی در مثنوی گفته های او را طرح و شرح می كند. در نیمه ی اول قرن ششمدرگذشته است.

3. احمد جامی، معروف به ژنده پیل. از مشاهیر عرفا و متصوفه است. قبرش در تربت جام (نزدیك سرحد ایران و افغانستان) معروف است. از اشعار او در باب خوف و رجا این دو بیتی است:

و هم او در رعایت اعتدال در امر انفاق و امساك گفته است:

احمد جامی در حدود سال 536 درگذشته است.

4. عبد القادر گیلانی. تولدش در شمال ایران بوده و در بغداد نشو و نما یافته و در همان جا دفن شده است. بعضی او را اهل «جیل» بغداد دانسته اند نه اهل «جیلان» (گیلان) . از شخصیتهای جنجالی جهان اسلام است. سلسله ی قادریه از سلاسل صوفیه منسوب به اوست. قبرش در بغداد معروف و مشهور است. او از كسانی است كه دعاوی و بلندپروازی های زیاد از او نقل شده است. وی از سادات حسنی است. در سال 560 یا 561 درگذشته است.

5. شیخ روزبهان بقلی شیرازی كه به «شیخ شطاح» معروف است، زیرا شطحیات زیاد می گفته است. اخیراً بعضی كتب او وسیله ی مستشرقین چاپ و منتشر شده است.

این مرد در سال 606 درگذشته است.