1. محمدسعید بن محمد مفید قمی، معروف به «قاضی سعید» و ملقب به «حكیم كوچك» . از شاگردان ملامحسن فیض و ملاعبد الرزاق لاهیجی و ملارجبعلی تبریزی بوده است. شاگردی اش نزد ملارجبعلی در اصفهان بوده و مطابق نقل صاحب روضات مانند استادش نزد شاه عباس محترم بوده است، ولی شاگردی اش نزد ملاعبد الرزاق در قم بوده و احتمالاً نزد فیض نیز در قم تحصیل كرده است.

صاحب روضات و صاحب ریحانة الادب نسبت به تاریخ وفات وی اظهار بی اطلاعی كرده اند ولی در حاشیه ی روضات از الذریعه نقل كرده كه تولد وی در سال 1049 و وفاتش در سال 1103 بوده است.

2. ملامحمد تنكابنی سراب. شاگرد ملارجبعلی تبریزی [1]و محقق سبزواری [2]بوده است.

3. جمال الدین خوانساری معروف به آقاجمال خوانساری. فرزند آقاحسین خوانساری سابق الذكر، و شاگرد او و شاگرد دایی خود محقق سبزواری بوده. وی بر طبیعیات شفا حاشیه زده كه با چاپ سنگی چاپ شده و البته مختصر است و همچنین شرح اشارات را نیز حاشیه كرده است. مردی محقق و جامع المعقول و المنقول بوده و در سال 1121 درگذشته است [3] 4. قوام الدین محمد رازی معروف به قوام الدین حكیم. آقای همایی در مقدمه ی شرح مشاعر ملاجعفر لنگرودی می گوید: وی شاگرد ملارجبعلی تبریزی و استاد شیخ عنایت اللّه گیلانی بوده است. آقای سید جلال الدین آشتیانی در جلد دوم منتخباتی از آثار حكمای ایران از عصر میرداماد و میرفندرسكی تا عصر حاضرآثاری از این مرد چاپ و منتشر كرده و خود او را معرفی كرده اند.

5. محمدرفیع پیرزاده. این شخص نیز از شاگردان ملارجبعلی تبریزی و با یك واسطه شاگرد میرفندرسكی است. بعضی از آثار او در جلد دوم منتخباتی از آثار حكمای الهی ایران چاپ شده است [4] 6. علی قلی خان فرزند قرچقای خان خلجی قمی. وی شاگرد آقاحسین خوانساری و ملاشمسای گیلانی و ملارجبعلی تبریزی بوده است. در كتاب تربت پاكان تألیف آقای مدرسی طباطبایی (صفحات 235- 240) رساله های فلسفی بسیاری از او نام برده است. علی قلی خان در سال 1020 متولد شده و در سال 1097 حیات داشته است. مدرسه ی خان قم از آثار فرزند دانشمند این مرد مهدی قلی خان است.

---