1. ملاعبد اللّه یزدی صاحب حاشیه ی معروف بر تهذیب المنطق كه به حاشیه ی ملاعبد اللّه معروف و كتاب درسی طلاب در منطق است. بعضی مدعی شده اند كه از علوم شرعیه بی اطلاع بوده است ولی برعكس، هم فقیه بوده و هم اهل معقول خصوصاً منطق. در شیراز نزد جمال الدین محمود سابق الذكر و امیر غیاث الدین دشتكی تحصیل كرده است. در آخر عمر به عراق رفته و مجاور شده و در همان جا در سال 981 درگذشته است [1] 2. ملاحبیب اللّه باغنوی شیرازی، معروف به ملا میرزاجان و فاضل باغنوی. شاگرد جمال الدین محمود بوده و چند حاشیه و شرح از علامه ی دوانی را حاشیه كرده است.

در سال 994 درگذشته است. در طبیعیات شرح منظومه ی سبزواری از او با عنوان «فاضل باغنوی» ذكری به میان آمده است.

3. شمس الدین محمد خفری شیرازی. شاگرد امیر غیاث الدین منصور بوده است و ظاهراً حوزه ی درس علامه ی دوانی و سیدصدرالدین دشتكی را نیز درك كرده است.

شرح تجرید و شرح حكمة العین را حاشیه زده و رساله ای تحت عنوان اثبات الواجب دارد. مرد دقیق النظری بوده است. صدرالمتألهین در جلد اول اسفار مطالبی از او نقل كرده و مورد بحث قرار داده است. خفری را می توان از طبقه ی نوزدهم هم به شمار آورد، یعنی او از جوانسالان طبقه ی نوزدهم و كهنسالان طبقه ی بیستم بوده است. وی در سال 957 یا 935 درگذشته است.

4. خواجه افضل الدین تركه. از شاگردان جمال الدین محمود است [2]. صاحب روضات می گوید: فاضل حكیم خواجه افضل الدین محمد بن حبیب اللّه معروف به تركه، استاد شیخ ابوالقاسم كازرونی حكیم امامی معروف به نصرالبیان است.

نصرالبیان در كتاب سلم السموات كه بخشی از آن در تاریخ حكماست (صاحب روضات از آن كتاب فراوان بهره برده و نقل می كند) درباره ی استاد خویش گفته است طلوع و شهرت این استاد مابین سالهای 970 و 990 در بلاد عراق عرب و خراسان بوده است.

5. حكیم داود بن عمر انطاكی مصری. تنها در نامه ی دانشوران از این مرد ذكری دیده ایم. وی از اجلاّء فضلاء اطباء و معتبرین حكمای اواخر سده ی دهم و اوایل سده ی یازدهم بوده است. مطابق آنچه خودش شرح حال خود را املاء كرده در انطاكیه كور مادرزاد متولد شده، تا هفت سالگی فلج هم بوده است و در همان حال مقدمات را آموخته و قرآن را حفظ كرده و همیشه از خداوند شفای خود و توفیق تحصیل مسألت می نموده است، تا اینكه مسافری از عجم به نام محمد شریف با او برخورد می كند و فلج او را معالجه می نماید و چون هوش و ذكاوت خارق العاده ی او را می بیند به او منطق و ریاضیات و فلسفه می آموزد. او خود علاقه مند به آموختن زبان فارسی می شود ولی استاد می گوید بهتر است زبان یونانی بیاموزی و جز من كسی در این دیار زبان یونانی نمی داند.

داود بعد به قاهره رفته و طبع مردم آن دیار را به علوم عقلی بی میل دیده است.

در آخر عمر مجاور بیت اللّه شده و در سال 1008 درگذشته است.

از حفظ و تسلط داود بر متون فلسفی و طبی از قبیل قانون، شفا، اشارات، نجات، حكمة المشرقیه، تعلیقات، محاكمات، مطارحات، رسائل اخوان الصفاكه همواره ملازم این كتب بوده، داستانها آورده اند.

داود تألیفاتی داشته، از جمله رساله ای در «عشق» تألیف كرده كه نامه ی دانشوران به تفصیل آورده است [3]

---