در زمان شاه سلطان حسین صفوی، سیدمحمد نامی از علمای نیشابور به هندوستان رفت و در دهلی اقامت گزید. فرزندان وی در مناصب دولتی درآمدند و كم كم اهمیت پیدا كردند. یكی از احفاد سیدمحمد به نام برهان الملك فرماندار صوبه اود شد. وی بعد از چندی در آنجا استقلال به هم رسانید و ارتباط خود را با دهلی قطع كرد. پس از وی فرزندانش در این ناحیه سلطنت می كردند.

در زمان پادشاهان نیشابوری جماعت زیادی از نیشابور و مشهد مقدس و سایر شهرهای خراسان به هندوستان رفتند و در شهر لكهنو كه مركز حكومت آنان بود ساكن شدند، و تقریباً تمام رجال مذهبی و سیاسی این دسته از ملوك هند خراسانی بودند. سادات نقوی كه نیشابوری هستند، در زمان پادشاهان اود به هند رفته اند. مرحوم میرحامدحسین نیشابوری صاحب عبقات الانوار در تحت حمایت این پادشاهان فعالیت می كرد.

راجع به پادشاهان نیشابوری چند كتاب در هند نوشته شده كه از جمله تاریخ شاهیه نیشابوریه است.

غیر از چند طبقه از سلاطین كه ذكر شد، طبقات دیگری نیز در بنگاله، بهار، گجرات، برار و پنجاب سلطنت كرده اند و هركدام در منطقه ی خود در ترویج اسلام كوشش كرده اند. تاریخ اسلامی هندوستان بسیار مشروح است و باید هیأتی در این موضوع كار كند. خوشبختانه كتابخانه های هند و پاكستان بسیار غنی است و منابع و مآخذ این كار فراوان است.