ظهیرالدین محمد بابر كه از احفاد امیر تیمور بود به هندوستان لشكر كشید و دهلی را مركز خود قرار داد. پس از وی گروهی از فرزندانش تا مدت چهار قرن بر هندوستان حكومت راندند. روابط تیموریان هند و پادشاهان صفویه بسیار حسنه بود و در این زمان جماعت زیادی از ایران به هندرفتند. در عصر تیموریان تمام مناصب حكومتی و مذهبی در دست ایرانیان بود. هزاران شاعر، عارف، فقیه، مجتهد از ایران به هندوستان رهسپار شدند و در آنجا به تبلیغات اسلامی پرداختند.

یكی از افراد بزرگی كه در زمان جهانگیر در هند مصدر خدمات زیادی شد اعتمادالدوله میرزاغیاث بك است. وی در خراسان زندگی می كرد و از طرف شاه طهماسب فرمانروای مرو بود. شاه طهماسب بر وی خشم گرفت و اموال او را مصادره كرد. او ناگزیر راه هندوستان را پیش گرفت و در آگره به دربار جلال الدین اكبر راه یافت. پس از مدتی دخترش نورجهان به زوجیت جهانگیر درآمد و ملكه ی هندوستان شد.

بانوبگم ممتازمحل كه فرزندزاده ی میرزاغیاث بك است به عقد شاه جهان درآمد و ملكه ی مقتدر هند شد. تاج محل كه امروز یكی از بناهای مجلل جهان است و شاید به آن خصوصیت در جهان بی نظیر باشد، مقبره ی همین ممتازمحل ایرانی است. در زمان نورجهان و ممتازمحل كه هردو شیعه بودند، گروهی از ایران به هند رفتند و در آنجا خدمات مذهبی انجام دادند.