راسل در اینجا خوب حرفی می زند، می گوید شما می گویید «فرضیه درست است به دلیل اینكه در عمل نتیجه داده است» . می گوید این حرف وقتی منطقی است كه شما ثابت كنید كه در اینجا فرضیه یا فرضیه های دیگری وجود ندارد كه در عمل درست باشد؛ یعنی ممكن است چند فرضیه باشد كه در میان آن چند فرضیه، فرضیه ای غیر از این فرضیه ی ما نیز وجود داشته باشد كه درست باشد و در عمل نتیجه بدهد. مگر فرضیه ی بطلمیوس در باب افلاك در عمل نتیجه نمی داد؟ البته كه می داد. آنها با خود می گفتند اگر زمین مركز باشد و خورشید به دور زمین بچرخد و حركت خورشید تابع فلك الافلاك باشد و ماه هم مثلاً در فلك قمر باشد و فلك قمر و فلك شمس و فلك الافلاك چنان حركاتی داشته باشند در فلان شب و فلان لحظه خسوف می شود، و خسوف هم می شد. مگر منجّمهای قدیم بر اساس همان فرضیه ها و نظریه های بطلمیوس خسوفها و كسوفها را به طور دقیق پیش بینی نمی كردند؟ الآن هم بسیاری از علما در عین اینكه می دانند فرضیه ی بطلمیوس غلط است، چون فرضیه ی كپرنیك را بلد نیستند یا مشكل تر است، محاسبات خسوف و كسوف را بر اساس هیئت غلط بطلمیوس انجام می دهند و نتیجه ی درست هم می گیرند، چرا؟ چون اگر زمین مركز باشد و خورشید به دور زمین بچرخد، باید خسوف در آن ساعت و آن لحظه واقع شود، و اگر خورشید هم مركز باشد و زمین به دور خورشید بگردد، باز باید در همان لحظه خسوف واقع شود؛ یعنی اگر این فرضیه درست باشد، در آن لحظه خسوف واقع می شود، و اگر فرضیه ی دوم هم درست باشد خسوف در همان لحظه واقع می شود. پس اگر من یكی از این دو فرضیه را تجربه كردم و دیدم نتیجه داد، دلیل نمی شود كه فرضیه ی من درست باشد، چون آن فرضیه ی دیگر هم به همین نتیجه می رسد.