اگر صدق کلی بر افراد به طور متساوی باشد یعنی صدقش بر همه ی افراد بلاتفاوت باشد و بعضی افراد در مصداق واقع شدن برای این کلی نسبت به بعضی افراد دیگر یک نوع اولویتی، اقدمیتی، و یا اوّلیّتی نداشته باشند، این کلی را «کلی متواطی» می نامیم.

مثلاً «هوا» - کلی هوا- را که یک عنصر خاص است درنظر می گیریم و می گوییم این هوایی که در اینجا هست هواست؛ هوایی که در آنجا هست هواست؛

مجموعه آثار شهید مطهری . ج10، ص: 483

هوایی که آنجا هست هواست. هوا در اینجا یک کلی متواطی است؛ یعنی صدقش بر افراد خودش متساوی است و همه ی هواها در هوا بودن یکسانند. آب هم که یک مرکب خاص است که از دو عنصر تشکیل شده است همین طور است. هرچه آب در عالم هست در آب بودن با یکدیگر متساوی هستند، و لذا معمولاً می گوییم: خوب، آب آب است.

بله، ممکن است یک وقت یک آبی باشد که غیر آب در آن داخل کرده باشند.

فرق داشتن آبی با آبی به دلیل اینکه یک امر دیگری به آن ضمیمه شده است، معنایش این نیست که آبی از آبی بهتر است؛ معنایش این است که آن آبی است با ضمیمه و آن دیگری آبی است بی ضمیمه؛ حال آن ضمیمه یا آن آب را بهتر کرده است یا بدتر. اگر آب را از آن جهت که آب است منهای هر مخلوط دیگری درنظر بگیریم، این کلی، صدقش بر همه ی افراد علی السویه است؛ یعنی همه ی افراد در مصداق واقع شدن بلاتفاوتند و هیچ نوع اولویتی برای بعضی افراد نسبت به بعضی دیگر در اینکه مصداق این کلی باشند وجود ندارد.