البته اولین مشكلی كه برای این نظریه پیش می آید این است كه چگونه از ضمیمه شدن پیش ساخته های ذهنی با آنچه كه از خارج آمده است شناخت حاصل می شود؟ اگر ما شناخت را عبارت از انعكاس مستقیم خارج در ذهن بگیریم، مسأله ی شناخت هم دیگر یك مسأله ی بسیار واضح و روشنی است: شناختن یعنی انعكاس بیرون در درون؛ آنچه كه در درون است تصویر مستقیم بیرون است. ولی آن كسی كه می گوید نیمی از شناخت- و تازه آن هم نیم كمترش- تصویر بیرون است و نیم دیگرش را ذهن از خودش به آن داده است قهراً این اشكال مهم برای او باقی می ماند كه چطور به این وسیله شناخت پیدا می شود؟ یك سلسله صور و مفاهیم از بیرون آمده است و ذهن یك چیزهایی از خودش آورده و به آن اضافه كرده است؛ شما می گویید شناخت عبارت از مجموع این ماده و صورت است. یك چیزی كه ذهن از خودش ساخته است چطور می تواند ملاك شناخت بیرون باشد و حال آنكه هیچ رابطه ای با بیرون ندارد؟ آنچه با بیرون رابطه دارد فقط ماده ی شناخت است و حال آنكه در معنی و مفهوم «شناخت» یك نوع وحدت میان «شناخت» و «خارج» اخذ شده است؛ یعنی اگر میان آنچه كه شناخت نامیده می شود و آنچه كه عالم بیرون نامیده می شود بیگانگی باشد دیگر شناخت نمی تواند شناخت باشد. این یك مشكل بسیار بزرگی است كه به هرحال در این نظریه وجود دارد و بالاخره هم نتوانسته اند این مشكل را حل كنند.