حکما می گویند که اگر ما شرور را تحلیل کنیم یعنی همه ی آن چیزهایی را که عقل عدم آنها را بر وجودشان ترجیح می دهد تحلیل کنیم، می بینیم که همه عدمند، یعنی خود، عدم و عدمی هستند. عقل که عدم آنها را بر وجودشان ترجیح می دهد به این معناست که عقل وجود را به جای این عدم ترجیح می دهد، ولی خود این عدم است؛ یا اینکه آن چیزهایی که عقل عدم اینها را بر وجودشان ترجیح می دهد، خودشان عدم یا عدمی نیستند، یک سلسله امور وجودی هستند، مثل همان آفات و موجودات موذی که ذکر کردیم، ولی شریت این امور وجودی نه به اعتبار وجودشان است از آن جهت که وجودشان است، به عبارت دیگر شریت اینها به اعتبار وجود نفسی آنها نیست، بلکه به اعتبار وجود اضافی آنهاست، یعنی به اعتبار این است که اینها منشأ یک عدم می شوند. شریت این امور وجودی به خاطر منشئیت اینها از برای یک عدم است، مانند همان آفات و حیوانات موذی. اگر وجود این موذیها را از آن تأثیر عدمی منفک کنیم، یعنی ذهن فرض منفک بودن آنها را بکند، آنها شریت ندارند. آفاتی مانند پشه و ساس را در نظر بگیریم. اگر پشه ای وجود داشته باشد و این پشه اساساً نگزد، آیا شر است؟ آیا پشه چون که پشه است شر است؟ یا چون انسان را می گزد شر است؟ مسلماً چون انسان را می گزد. اگر پشه و مار و عقرب باشند ولی گزندگی آنها در کار نباشد، شر نیستند. حالا فرض کنیم که این مار و عقرب و پشه و اینها همه باشند و گزندگی آنها هم باشد ولی گزیدنشان روی انسان اثری نگذارد، باز هم شر نیستند. اثر گزیدگی اینها این است که موجب قطع حیات می شود، که مرگ خود همان عدم حیات است؛ یا اگر موجب قطع حیات نشود، موجب اختلال دیگری در بدن می شود که آن اختلال دیگر با درد اعلام می شود و درد اعلام کننده ی آن اختلال است. حال اگر این حیوانات روی بدن انسان بیفتند ولی هیچ اثری روی بدن نگذارند و در نتیجه انسان هیچ دردی را احساس نکند، باز هم اینها شرند؟ نه، شر نیستند. اینها شریت خودشان را از آنجا کسب کرده اند و اتصافشان به شریت از آن جهت است که منشأ یک عدم در شئ دیگر می شوند، منشأ یک شر بالذات در شئ دیگر می شوند.