مسأله ی دیگری که این حکما متعرض آن هستند این است که شرور نه تنها ملازم با یک سلسله خیرات قبلی هستند و وجودشان مقارن و بلکه به یک اعتبار معلول و تابع قهری آن خیرات است که اگر آن خیرات باشند این شرور و عدمیات هم باید باشند و اگر بناست که این عدمیاتِ تابع نباشند متبوعشان هم نخواهد بود، قطع نظر از این امر، یک چیز دیگر هم هست: خود این شرور، متبوع یک سلسله خیراتند؛ یعنی یک سلسله خیرات کثیر است که آن خیرات کثیر وجودشان مشروط به این شرور است؛ یعنی تا این شرور نباشند آن خیرات هرگز محقق نمی شوند. پس بر شرور یک سلسله خیرات و یک سلسله مصالح مترتب می شوند.

مسأله ی دوم این بود که برخی شرور بر یک سلسله خیرات مترتبند و توابع قهری یک سلسله خیرات هستند، توابع قهری لاینفک. این بحث سوم ما این است که یک سلسله خیرات و مصالح تابعهای قهری این شرورند، و این شرور متبوعهای الزامی آن سلسله خیرات می باشند، که اگر فرض هم بکنیم که این شرور را از متبوعهای خودشان می توانیم تفکیک کنیم و از بین ببریم، از بین بردن اینها ملازم است با سد باب یک سلسله خیرات.

حکما تا اینجا سه مسأله را مطرح کرده اند: مسأله ی عدمی بودن شرور، مسأله ی اینکه شرور توابع قهری یک سلسله خیرات هستند، و مسأله ی اینکه شرور متبوع یک سلسله خیرات هستند و آن خیرات توابع قهری این سلسله شرور هستند.

از این سه، غالباً اذهان عامه به این سومی توجه دارد و آن چنین است که هر امر شری که برسد اذهان متوجه می شوند، چون خیلی نظیرش را دیده اند که وقتی یک شری رسیده به دنبال این شر یک مصلحتی بوده است، بعد گفته اند که عجب! چه خیری بود! چه مصلحتی بود که چنین حادثه ای پیش آمد! اگر چنین حادثه ی بدی پیش نمی آمد بعد چنین و چنان می شد، فلان حادثه ی خیر پیش نمی آمد، یا فلان شر بزرگتر پیش می آمد. این مسأله همان است که می گویند همه ی شرور عالم مبتنی بر یک سلسله مصالح است. مصالح یعنی توابع خیری که از برای شرور است. خوب، این سه مسأله تا اینجا.