اشاعره چنین گفته اند که سؤال همیشه از علت است. وقتی که ما از فعل کسی
سؤال می کنیم، معنای این سؤال «لِمَ» است. «لایُسْئَلُ عَمّا یَفْعَلُ» یعنی لیس فی فعله
لِمَ. این معنایش این است که فعل او معلل به علتی نیست، چرا که اگر معلل به علتی
باشد همان، علت غایی و غرض است. پس این آیه نظر ما را که می گوییم فعل اللّه
معلل به لِمَ و معلل به غایت و غرض نیست، تأیید می کند. این یک گونه تفسیر است
که اینها کرده اند. مثلا فخر رازی که روش اشعری دارد چنین تفسیر کرده است.