ما هر چه دست به سوی واقعیت دراز می كنیم بجز ادراك (فكر) چیزی به دست ما نخواهد آمد، پس بجز خودمان و فكر خودمان چیزی نداریم، و به عبارت دیگر هر واقعیتی كه به پندار خودمان اثبات كنیم در حقیقت اندیشه ی تازه ای در ما پیدا می شود، پس چگونه می توان گفت «واقعیتی خارج از خودمان و فكر خودمان داریم» در صورتی كه همین جمله خودش اندیشه و پنداری بیش نیست.