است كه انسان باید طی كند تا به سیر شدن برسد، و همچنین سنگی كه از بالا به طرف
مركز زمین می آید متمایل و متوجه به مركز زمین است (خواه آنكه مبدأ میل در سنگ
باشد یا در زمین) و مسافت بین راه را از آن جهت طی می كند كه به مركز زمین جذب
شود و اگر این جذب و انجذاب بین سنگ و مركز زمین كه نتیجه اش رسیدن سنگ به
زمین است نبود و به عبارت دیگر اگر توجه سنگ به مركز زمین نبود مسافت بین راه
طی نمی شد. پس همان طوری كه صادق است كه اگر طی مسافت بین راه نباشد
رسیدن به مركز محقق نمی شود ایضاً صحیح است كه اگر رسیدن به مركز نباشد طی
مسافت بین راه وجود نمی یابد یعنی بین ایندو علیت متقابل برقرار است.