اولاً: باید دانست كه نتیجه ی این دو برهان یكی است، زیرا برهان اوّلی برای موجودات این جهان- كه واقعیت مطلق نداشته و با شرایط مخصوص و تقدیر معین واقعیت دار، و بی آن شرایط و تقدیر، بی واقعیت و نابود هستند- یك واقعیت مطلق (بی قید و شرط) اثبات می نماید و آن همان علت مطلقه است كه به موجب برهان دوم از برای معلولات جهان اثبات می شود، زیرا «معلول» همان موجودی است كه وجودش در تقدیر معین و شرایط مخصوص (كه علت وجود باشد) بود می گردد.

پس در حقیقت «علت مطلقه» همان «واقعیت مطلقه» و «معلول» همان «واقعیت مقیّد» خواهد بود.

و ثانیاً: باید دانست كه بیان گذشته (دو برهان) اگر چه با اصطلاحات فنی فلسفی تقریر شده در عین حال به حسب معنی بسیار ساده و قابل فهم است.

انسان گاهی كه مرگ دیگران یا نابودی چیزی را می بیند با ذهن ساده و با زبان بی آلایش خود می گوید: «اگر هستی او در دست خودش بود از دست نمی داد» .

هر چه در این جهان بیابیم همین حال را دارد، هستی اش در دست خودش نیست و بدیهی است هستی دیگران نیز در دست او نیست، پس ناچار دستی هست كه هستی خودش از خودش بوده و هستی دیگران در وی و از وی می باشد.