این شبهه نمی تواند غرض ایده آلیست را تأمین نموده و سفسطه را نتیجه بدهد، تنها كاری كه این شبهه می تواند انجام بدهد این است كه این پرسش را پیش می آورد كه در صورتی كه علم و ادراك ذاتا خاصه ی كاشفیت داشته و «نشان دهنده» می باشند باید هیچگاه خطا نكرده و پیوسته خارج از خود را نشان دهد، پس اینهمه خطاها از كجاست؟ و آیا خطای مطلق اند یا نسبی؟ و ما پاسخ این پرسش را در یك مقاله ی جداگانه (مقاله ی چهارم) خواهیم داد.