علمای علم الحیات در مطالعات خود به این نتیجه رسیده اند كه موجود زنده در یك كوشش دائمی است. این كوشش دائمی به طرف جلب نفع و فرار از زیان متوجه است. هر كوشش و فعالیتی كه از موجود زنده سر می زند منظور و مقصودی در آن نهفته است و آن منظور یا جلب منفعتی از منافع و یا دفع ضرر و خطری از مضار و خطرات حیات است و بنابراین، محور تمام فعالیتهای موجود زنده ادامه ی حیات یا تكمیل آن است. این اصل یعنی «اصل كوشش برای ادامه ی حیات یا تكمیل آن» گاهی به نام «اصل كوشش بقاء» خوانده می شود.

این اصل یكی از اصلهایی است كه داروین ( DFrwin ) در نظریه ی معروف خود راجع به «تبدل و تكامل انواع» ( transformism ) بدان تكیه كرده است. این مقاله راجع به این اصل بیان مخصوصی دارد كه در طی خود مقاله خواهد آمد.