می توان در بیان گذشته خرده گیری كرده و گفت كه مقصود نفی صحت مطلق تعریف و تحدید نیست بلكه منظور این است كه بحث از احكام موضوعی متوقف به شناختن حد مركّب از جنس و فصل نمی باشد و این روش بجز مشاجره های عقلی بی نتیجه، نتیجه ای ندارد. بلی، بهترین روشی كه در این باره می توان اتخاذ كرد روشی است كه منطق دیالكتیك نشان می دهد و آن اینكه:

نظر به اینكه هر پدیده ی مادی نتیجه ی پدیده های غیر متناهی مادی است كه با فعل و انفعال های خود كه در صراط تحول و تكامل انجام داده اند پدیده ی فعلی را به وجود آورده اند هیچ پدیده ای وجود منفصل نداشته و مربوط به یك رشته تحول و تكامل می باشد و در حال كنونی نیز در تحول و سرگرم پیمایش راه تكامل است و در هر یك از منازل گذشته نیز خودنمایی داشته، پس مهیت پدیده ی كنونی «همه ی سلسله ی حوادث مربوطه» می باشد. چون تصور سلسله ی غیر متناهیه حوادث برای ما محال است پس اگر تاریخچه ی پیدایش وی را تا آنجا كه مقدور ماست به دست آوریم به واقعیت پدیده ی نامبرده نزدیكتر خواهیم شد. پس معرف حقیقی هر چیزی تاریخچه ی پیدایش و زندگی متحول و متكامل وی می باشد و این روش، پسندیده ی همه دانشمندان امروزه است و مادیین نیز طبق منطق دیالكتیك خود همین روش را معمول داشته و حوادث روحی را نیز از راه نامبرده تعریف و تعلیل كرده و ریشه ی هر پیشامد مادی و روحی را در میان پیشامدهای گذشته جستجو نموده و به دست می آورند.