خاصیت وحدت: وقتی كه چند چیز از جهت وجود در ذهن یا در خارج، وحدت پذیرفته و یكی شدند «حمل» پدیدار می شود (این اوست- هو هویّت» چنانكه می گوییم «انسان انسان است» ، «درخت سبز است» (1. هر حمل موضوع می خواهد 2. هر حمل محمول می خواهد 3. محمول باید تنها وصف و موضوع دارای ذات بوده باشد 4. اجزای حمل بیشتر از دو تا نمی شود، مسائلی است كه در منطق به ثبوت رسیده) و از همین جا روشن می شود كه حمل با انقسام وحدت

منقسم می شود و در نتیجه حمل گاهی بر وحدت مفهومی استوار می شود مانند «انسان انسان است» - و این گونه حمل را «حمل اوّلی» می نامیم- و گاهی بر وحدت وجودی مانند «درخت سبز است» و این گونه حمل را «حمل شایع» می گوییم.

خاصیت كثرت: چنانكه در آغاز مقاله گفته شد، كثرت بدون آحاد تحقق نمی پذیرد و روشن است كه اگر هر واحد از آحاد از آن راه كه كثرت را به وجود می آورد هر یك از واحدهای دیگر را از خود دفع نكرده و از آن جدا نشده دوری نجوید، كثرت پیدا نخواهد شد.

و از این روی باید گفت یكی از خواص كثرت، غیریّت (جز هم بودن) است.

و در نتیجه نیز «هر فعلیتی فعلیتهای دیگر را از خود می راند» .

و نیز از همین جاست كه ذهن ما عدم هر چیز را- چنانكه در مقاله ی 7 گفتیم- از وجود چیزهای دیگر انتزاع می كند؛ می گوییم «انسان درخت نیست» یعنی انسان بودن درخت بودن نیست اگر چه ممكن است ماده ی انسان صورت انسانی را رها كرده و در تكاپوی طبیعی خود روزی جامه ی درختی بپوشد؛ می گوییم «انوشیروان داریوش نبوده» و می گوییم «هر پدیده و هر حادثه كه به وجود آمده از پدیده و حادثه ی دیگری كه به وجود آمده بوده جدا بوده» .

و نتیجه ی دیگری كه از بیان فوق به دست می آید این است كه: «وحدت كثیر محال است» یعنی هر كثیری از آن روی كه كثرت دارد وحدت نخواهد داشت، بلكه اگر وحدت داشته باشد از راه دیگر است.