اگر به این شكل بخواهیم بیان كنیم، ما باید آخرت را طفیلی دنیا تلقی كنیم، بگوییم چون انسانی در این دنیا خلق شده و چون انسان كه در این دنیا هست خوب و بد را می فهمد و یك عده كار خوب می كنند یك عده كار بد، برای اینكه این خوب و بدها در این عالم در یك كفّه قرار نگیرند، خداوند قیامت را خلق كرده است، فقط برای این جهت كه این نقص كار دنیای خلقت انسانها جبران شود. این حرف، حرف درستی نیست، یعنی با منطق خود قرآن هم جور درنمی آید كه مسأله ی قیامت یك امر به اصطلاح طفیلی باشد و اساسا با قانون خلقت هم جور درنمی آید كه ما بگوییم خداوند یك عالمی را خلق می كند به طفیلی چنین چیزی، یك عالم به آن طول و عرض: «وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا اَلسَّماواتُ وَ اَلْأَرْضُ» [1]نه تنها «خالِدِینَ فِیها ما دامَتِ اَلسَّماواتُ وَ اَلْأَرْضُ» [2]بلكه یك قسمت [از مردم ] «خالِدِینَ فِیها» كه دیگر اصلا نهایتی نداشته باشد.

---