یك بیانی معمولا اهل كلام كرده اند و اغلب در كتابهای معمولی همین بیان را ذكر می كنند كه آن البته بیشتر به خلقت انسان می خورد و این توجیه برای خلقت همه ی عالم به هیچ وجه كافی نیست. به این صورت بیان می كنند، می گویند: انسان در این دنیا دارای اراده و اختیار و آزادی است و در سر راه او كار خوب و كار بد هر دو قرار گرفته است. انسان می تواند كارهایی را انجام دهد كه خوب است و می تواند كارهایی را انجام دهد كه بد است، بر خلاف حیوانات و بر خلاف نباتات و جمادات كه برای آنها خوب و بد مفهوم ندارد. افرادی در دنیا كار خوب می كنند و افرادی كار بد. اگر قیامتی نباشد خوب و بدها هدر رفته (خوبها هدر رفته و بدها هم به كیفر نرسیده است) ، پس خلقت انسان به این نحوه عبث است، پس باید قیامتی باشد برای اینكه نیكوكاران پاداش خودشان را دریافت كنند و بدكاران هم به كیفر خودشان برسند تا خلقت انسان بالخصوص از آن جنبه ای كه استعداد نیكوكاری و بدكاری دارد، از لغویّت خارج شود.