در قرآن كریم مكرّر از این تجدید حیاتی كه برای زمین رخ می دهد یاد شده ولی به عنوان یك درس و تعلیم و به عنوان راهنمایی بشر، كه از این فصل چه استفاده ای باید بكند و چه الهامی باید بگیرد.

هر یك از فرزندان زمین از گیاهان و حیوانات و انسان از این فصل حیات بخش سهمی و حقّی دارند: گلها و سبزه ها در این فصل خود را به كمال رشد می رسانند، به حدّ اعلی جمال خود را طراوت می دهند؛ اسب و گاو و گوسفند خود را به آب و علف می رسانند، خود را فربه می سازند، جست و خیزی می كنند؛ انسان هم از آن جهت كه انسان است، عقلی دارد و فهمی، دلی دارد و احساساتی و عواطفی، او هم از این فیض عام سهمی دارد. سهم انسان چیست؟ برای بعضی از مردم فصل حیات بخش بهار الهام دهنده است، درس است، آموزنده است، نكته ها و رمزها و حقیقتها در می یابند. امّا متأسّفانه استفاده ی بعضی دیگر از افراد از حدّ استفاده ی یك حیوان تجاوز نمی كند. حاصل بهره ی آنها از این تجلّی با شكوه خلقت، شكم پر كردن و عربده كشیدن و بد مستی كردن و سقوط در منتها درجه ی حیوانیّت است. آنها در این فصل الهام می گیرند امّا نه از این فصل بلكه از صفات و ملكات پلید خودشان؛ الهام می گیرند امّا چه چیز الهام می گیرند؟ جنایت و آدمكشی، فحشاء و فساد اخلاق، شكستن قیود و حدود انسانی.

آیا این منتهای بدبختی نیست كه محصول رسیدن ایّامی به این لطف و صفا و طراوت، تیرگی دل و تاریكی روح و قساوت قلب باشد؟ آری، هر كسی بر طینت خود می تند.

به هر حال، فصل بهار فصل تجدید حیات و زندگی از سر گرفتن زمین ماست؛ فصل نشاط و خرّمی زمین است؛ فصلی است كه زمین در شرایط تازه و جدیدی قرار می گیرد و مستعد می شود كه بزرگترین موهبتهای الهی یعنی حیات و زندگی به او افاضه شود.

در قرآن كریم از این حالت زمین، از این تجدید حیاتی كه برای این موجود رخ می دهد، مكرّر یاد شده. در حدود پانزده بار و شاید بیشتر در قرآن كریم به این موضوع اشاره شده، ولی به عنوان یك درس و یك تعلیم و یك حكمت آموختنی.