پیامبران به طور كلّی دو دسته اند: یك دسته اقلّیت اند كه مستقلا به خود آنها یك سلسله قوانین و دستورات وحی شده است و مأموریّت یافته اند آن قوانین را به مردم ابلاغ و مردم را بر اساس آن قوانین و دستورات هدایت نمایند. این پیغمبران در اصطلاح قرآن به نام «اولی العزم» خوانده می شوند. ما دقیقا نمی دانیم كه پیغمبران اولی العزم چند نفر بوده اند، خصوصا با توجّه به اینكه قرآن كریم تصریح می كند كه فقط داستان بعضی پیامبران را بازگو كرده است- اگر قرآن داستان همه ی پیامبران را بازگو كرده بود و لااقل اگر مدّعی می شد كه پیغمبران مهم همه در قرآن بازگو شده اند، ممكن بود عدّه ی پیغمبران اولی العزم از روی آنچه در قرآن بازگو شده است دانسته شود- ولی این قدر می دانیم كه نوح و ابراهیم و موسی و عیسی و خاتم الانبیاء (صلوات اللّه علیه و علیهم) پیامبران اولی العزم و صاحب شریعت بوده اند و به هر یك از اینها یك سلسله دستورها و قوانین وحی شده است كه به مردم ابلاغ و مردم را بر اساس آن قوانین تربیت كنند.

دسته ی دوّم پیامبرانی هستند كه از خود شریعت و قوانینی نداشته اند، بلكه مأمور تبلیغ و ترویج شریعت و قوانینی بوده اند كه در آن زمان وجود داشته است. اكثریّت پیامبران از این گروه می باشند، مثلا هود و صالح و لوط و اسحاق و اسماعیل و یعقوب و یوسف و یوشع و شعیب و هارون و زكریّا و یحیی از این دسته اند.