پیامبران با همه ی جنبه های خارق العاده ای كه دارند از قبیل معجزه، عصمت از گناه، عصمت از اشتباه، رهبری بی نظیر، سازندگی بی نظیر، درگیری بی نظیر با شركها، خرافه ها و ستمگریها، از جنس بشرند، یعنی همه ی لوازم بشریّت را دارند: مانند دیگران می خورند، می خوابند، راه می روند، تولید مثل می كنند و بالأخره می میرند، همه ی نیازهایی كه لازمه ی بشریّت است در آنها هست. پیامبران مانند دیگران مكلّف و موظّفند و تكالیفی كه به وسیله ی آنها به مردم دیگر ابلاغ می شود، شامل خود آنها هم هست، حرام و حلالها درباره ی آنها هم هست و احیانا برخی تكالیف شدیدتر متوجّه آنها می شود، آنچنان كه بر رسول اكرم تهجّد یعنی بیداری آخر شب و نافله ی شب واجب بود.

پیامبران هرگز خود را از تكالیف استثناء نمی كنند. آنها مانند دیگران و بیش از دیگران از خدا می ترسند، بیش از دیگران خدا را عبادت می كنند، نماز می خوانند، روزه می گیرند، جهاد می كنند، زكات می دهند، به خلق خدا احسان می كنند، برای زندگی خود و دیگران تلاش می كنند و در زندگی انگل بر دیگران نمی شوند.

تفاوت پیامبران با دیگر مردمان صرفا در مسأله ی وحی و مقدّمات و لوازم وحی است. وحی، پیامبران را از بشریّت خارج نمی سازد، بلكه آنها را نمونه ی انسان كامل و الگوی دیگران می سازد، به همین دلیل، پیشرو و راهبر دیگران می شوند.