هر پیامبری كه از جانب خدا مبعوث می شود از قدرت و نیرویی خارق العاده برخوردار است و با آن قدرت خارق العاده یك یا چند اثر مافوق قدرت بشر ابراز می دارد كه نشان دهنده ی بهره مندی او از آن نیروی خارق العاده ی الهی است و گواه راستین بودن دعوت او و آسمانی بودن سخن اوست.

قرآن كریم آثار خارق العاده ای را كه پیامبران به اذن خدا برای گواهی بر صدق گفتار خود ارائه می كرده اند «آیت» یعنی نشانه و علامت نبوّت می خواند و متكلّمین اسلامی از آن نظر كه این علامتها عجز و ناتوانی سایر افراد را آشكار می سازد «معجزه» می نامند. قرآن كریم نقل می كند كه مردم هر زمان از پیامبران زمان خویش تقاضای «آیت» و «معجزه» می كردند و آن پیامبران به این تقاضا كه تقاضایی معقول و منطقی بود- زیرا از طرف مردمی جویای حقیقت صورت می گرفت و بدون آن برای آن مردم راهی به شناخت پیامبری آن پیامبر نبود- جواب مثبت می دادند، ولی اگر تقاضای معجزات به منظور دیگری جز جویندگی حقیقت صورت می گرفت- مثلا به صورت «معامله» پیشنهاد می شد كه اگر فلان كار را بكنی ما در عوض دعوت تو را می پذیریم- پیامبران از انجام آن استنكاف می كردند. قرآن كریم معجزات زیادی برای پیغمبران نقل كرده است از مرده زنده كردن و بیمار لاعلاج را شفا دادن تا در گهواره سخن گفتن و عصا را تبدیل به اژدها كردن و از نهان و آینده ی خبر دادن.