در خانواده مهربان بود، نسبت به همسران خود هیچ گونه خشونتی نمی كرد و این بر خلاف خلق و خوی مكّیان بود. بدزبانی برخی از همسران خویش را تحمّل می كرد تا آنجا كه دیگران از اینهمه تحمّل رنج می بردند. او به حسن معاشرت با زنان توصیه و تأكید می كرد و می گفت: همه ی مردم دارای خصلتهای نیك و بد هستند، مرد نباید تنها جنبه های ناپسند همسر خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترك كند، چه، هرگاه از یك خصلت او ناراحت شود خصلت دیگرش مایه ی خشنودی اوست و این دو را باید با هم به حساب آورد.

او با فرزندان و با فرزندزادگان خود فوق العاده عطوف و مهربان بود، به آنها محبّت می كرد، آنها را روی دامن خویش می نشاند، بر دوش خویش سوار می كرد، آنها را می بوسید و اینها همه بر خلاف خلق و خوی رایج آن زمان بود. روزی در حضور یكی از اشراف، یكی از فرزندزادگان خویش- حضرت مجتبی (ع) - را می بوسید، آن مرد گفت: من دو پسر دارم و هنوز حتّی یك بار هیچ كدام از آنها را نبوسیده ام. فرمود:

من لا یرحم لا یرحم [1].

كسی كه مهربانی نكند رحمت خدا شامل حالش نمی شود.

نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می كرد. آنها را روی زانوی خویش نشانده، دست محبّت بر سر آنها می كشید. گاه مادران، كودكان خرد سال خویش را به او می دادند كه برای آنها دعا كند. اتّفاق می افتاد كه احیانا آن كودكان روی جامه اش ادرار می كردند. مادران ناراحت شده و شرمنده می شدند و می خواستند مانع ادامه ی ادرار بچّه شوند. او آنها را از این كار به شدّت منع می كرد و می گفت: مانع ادامه ی ادرار كودك نشوید، اینكه جامه ی من نجس بشود اهمیّت ندارد، تطهیر می كنم.

---