شناخت خدای یگانه به عنوان كاملترین ذات با كاملترین صفات، منزّه از هر گونه نقص و كاستی، و شناخت رابطه ی او با جهان كه آفرینندگی و نگهداری و فیّاضیّت، عطوفت و رحمانیّت است، عكس العملی در ما ایجاد می كند كه از آن به «پرستش» تعبیر می شود.

پرستش نوعی رابطه ی خاضعانه و ستایشگرانه و سپاسگزارانه است كه انسان با خدای خود برقرار می كند. این نوع رابطه را انسان تنها با خدای خود می تواند برقرار كند و تنها در مورد خداوند صادق است، در مورد غیر خدا نه صادق است نه جایز.

شناخت خداوند به عنوان یگانه مبدأ هستی و یگانه صاحب و خداوندگار همه چیز، ایجاب می كند كه هیچ مخلوقی را در مقام پرستش، شریك او نسازیم. قرآن كریم تأكید و اصرار زیاد دارد بر اینكه عبادت و پرستش باید مخصوص خدا باشد، هیچ گناهی مانند شرك به خدا نیست.

اكنون ببینیم پرستش یا عبادت كه مخصوص خداست و انسان نباید این رابطه را جز با خداوند با هیچ موجود دیگری برقرار كند، چیست و چگونه رابطه ای است.