آنچه انسان در عبادت قولی و عملی خود ابراز می دارد چند چیز است:

1. ثنا و ستایش خدا به صفات و اوصافی كه مخصوص خداست، یعنی اوصافی كه مفهومش كمال مطلق است، مثلا علم مطلق، قدرت مطلقه، اراده ی مطلقه. معنی كمال مطلق و علم مطلق و قدرت و اراده ی مطلقه این است كه محدود و مشروط به چیزی نیست و مستلزم بی نیازی خداوند است.

2. تسبیح و تنزیه خدا از هر گونه نقص و كاستی از قبیل فنا، محدودیّت نادانی، ناتوانی، بخل، ستم و امثال اینها.

3. سپاس و شكر خدا به عنوان منشأ اصلی خیرها و نعمتها و اینكه نعمتهای ما همه و همه از اوست و غیر او وسیله هایی است كه او قرار داده است.

4. ابراز تسلیم محض و اطاعت محض در برابر او و اقرار به اینكه او بلاشرط مطاع است و استحقاق اطاعت و تسلیم دارد. او از آن جهت كه خداست شایسته ی فرمان دادن است و ما از آن جهت كه بنده هستیم شایسته ی اطاعت و تسلیم در برابر او.

5. او در هیچ یك از مسائل بالا شریك ندارد. جز او كامل مطلق نیست، جز او هیچ ذاتی منزّه از نقص نیست، جز او كسی منعم اصلی و منشأ اصلی نعمتها كه همه ی سپاسها به او برگردد نیست، جز او هیچ موجودی استحقاق مطاع محض بودن و تسلیم محض در برابر او شدن را ندارد. هر اطاعتی مانند اطاعت پیامبر و امام و حاكم شرعی اسلامی و پدر و مادر یا معلّم باید به اطاعت از او و رضای او منتهی شود وگرنه جایز نیست.

این است عكس العملی كه شایسته ی یك بنده در مقابل خدای بزرگ است و جز در مورد خدای یگانه در مورد هیچ موجودی دیگر نه صادق است نه جایز.