انسان موجودی واقعیّت گراست. نوزاد انسان از ساعت اوّل زندگی كه در جستجوی پستان مادر است، پستان مادر را به عنوان یك واقعیّت جستجو می كند.

تدریجا كه جسم و ذهن كودك رشد می كند به آنجا می رسد كه میان خود و اشیاء تفكیك می كند، اشیاء را به عنوان اموری بیرون از خود و جدا از خود می نگرد. با اینكه رابط او و اشیاء یك سلسله اندیشه است او از اندیشه به عنوان یك وسیله، یك رابطه ی عمل، استفاده می كند و می داند واقعیّت اشیاء غیر از اندیشه هایی است كه او در ذهن خویش دارد.

واقعیّتهایی كه انسان از راه حواسّ خود درك می كند كه مجموع آنها را جهان می نامیم، اموری هستند كه خصوصیّات ذیل از آنها جدانا شدنی است.