انسان مانند برخی از جانداران دیگر، اجتماعی آفریده شده است. فرد به تنهایی قادر نیست نیازهای خویش را برطرف سازد. زندگی باید به صورت یك «شركت» درآید كه همه در وظایف و بهره ها سهیم باشند و یك نوع «تقسیم كار» میان افراد برقرار شود با این تفاوت میان انسان و سایر جاندارهای اجتماعی- مانند زنبور عسل- كه در آنها تقسیم كار و وظیفه به حكم غریزه و به فرمان طبیعت صورت گرفته است و امكان هر نوع تخلّف و سرپیچی از آنها گرفته شده است، بر خلاف انسان كه موجودی آزاد و مختار است و كار خویش را آزادانه و به عنوان «وظیفه» و «تكلیف» باید انجام دهد. به عبارت دیگر، آن جاندارها همان طور كه نیازهاشان اجتماعی است، غرایز اجتماعی نیز به صورت جبری حاكم بر آنهاست. انسان نیازهایش اجتماعی است بدون آنكه چنان غرایزی بر او حكومت كند. غرایز اجتماعی انسان به صورت یك سلسله «تقاضا» در باطن انسان وجود دارد كه در سایه ی تعلیم و تربیت باید پرورش یابد.

زندگی سالم اجتماعی آن است كه افراد قوانین و حدود و حقوق یكدیگر را محترم شمارند، عدالت را امری مقدّس به حساب آورند، به یكدیگر مهر بورزند، هر یك برای دیگری آن را دوست بدارد كه برای خود دوست می دارد و آن را نپسندد كه برای خویش نمی پسندد، به یكدیگر اعتماد و اطمینان داشته باشند، ضامن اعتماد متقابل آنها كیفیّات روحی آنها باشد، هر فردی خود را متعهّد و مسئول اجتماع خویش بشمارد، در سرّی ترین نهانخانه ها همان تقوا و عفاف از آنها بروز كند كه در ملأ عام، در نهایت بی طمعی به یكدیگر نیكی كنند، در مقابل ظلم و ستم بپاخیزند و به ستمگر و فسادگر مجال ستمگری و افساد ندهند، ارزشهای اخلاقی را محترم بشمارند، با یكدیگر مانند اعضای یك پیكر متّحد و متّفق بوده باشند.

آن چیزی كه بیش از هر چیز حق را محترم، عدالت را مقدّس، دلها را به یكدیگر مهربان و اعتماد متقابل را میان افراد برقرار می سازد، تقوا و عفاف را تا عمق وجدان آدمی نفوذ می دهد، به ارزشهای اخلاقی اعتبار می بخشد، شجاعت مقابله با ستم ایجاد می كند و همه ی افراد را مانند اعضای یك پیكر به هم پیوند می دهد و متّحد می كند، ایمان مذهبی است.

تجلّیات انسانی انسانها كه مانند ستارگان در آسمان تاریخ پرحادثه ی انسانی می درخشد، همانهایی است كه از احساسهای مذهبی سرچشمه گرفته است.