اینجا قهرا مسأله دیگری پیش آمد كه نوعی توسعه و گسترش نسبت به مسأله عدل محسوب می شود و آن مسأله ی «حسن و قبح ذاتی» افعال است. آیا به طور كلی كارها دارای صفت ذاتی حسن و یا صفت ذاتی قبح می باشند؟ آیا مثلا راستی و امانت و احسان و امثال اینها در ذات خود، نیكو و بایستنی است؟ و دروغ و خیانت و امساك و امثال اینها در ذات خود، زشت و نبایستنی است؟ آیا صفاتی از قبیل خوبی، شایستگی، یك سلسله صفات واقعی و ذاتی هستند و هر فعلی قطع نظر از هر فاعل و ازهر شرط خارجی، به خودی خود برخی از این صفات را واجد است و فاقد اضداد آنها است، یا این صفات همه قراردادی و اعتباری است؟