گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است
لیك دیوانه تر از من دل شیدای من است
آخر از راه دل و دیده سرآرد بیرون
نیش آن خار كه از دست تو در پای من است
رخت بربست ز دل شادی و هنگام وداع
با غمت گفت كه یا جای تو یا جای من است
جامه ای را كه به خون رنگ نمودم امروز
بر جفاكاری تو شاهد فردای من است
چیزهایی كه نبایست ببیند بس دید
به خدا قاتل من دیده ی بینای من است
سر تسلیم به چرخ آن كه نیاورد فرود
با همه جور و ستم همت والای من است
آن كه در راه طلب خسته نگردد هرگز
پای پر آبله ی بادیه پیمای من است
(فرخی یزدی)
رجوع شود به دفتر 89، فصل همت و اراده و سعی.
ایضاً رجوع شود به ورقه ی روحیه، بیان این شعر:
و اذا كانت النفوس كباراً
تعبت فی مرادها الاجسام