در صفحه ی 4 ولایتنامه می گوید:

ولایت به فتح واو و به كسر آن مصدر: ولی الشی ء و علیه بمعنی توجه علیه كذا و تصرف فیه و اصلحه و تسلط علیه و قام بأمره ونصره، و ولایت به كسر واو مملكت را گویند چنانكه در لسان عجم به این معنی شایع است و به معنای امارت، و ولایت بكسر و فتح قیل لغتان بمعنی الدولة و وِلایت و وَلایت كذا در عرف خاص استعمال می شود در بیعت خاصه ی ولویه و به واسطه ی این بیعت چنانكه بیاید داخل می شود صورت ملكوتی از ولیّ امر در دل بایع و آن صورت داخله ی دل بایع چنانكه به ایمان نامیده می شود به ولایت نیز نامیده می شود.

در صفحه ی 23 می گوید:

در بیان اطلاقات ولایت به حسب تكلیف، بدان كه ولایت به كسر واو و فتح آن و مشتقات آن به مناسبت معانی لغویه به حسب تكلیف در زبان شارع و عرف متشرعین بر بیعت خاصه ی ولویه اطلاق شده است. . .

بعد احادیث ولایت را به قرینه ی چهار قرین دیگر حمل می كند بر یك معنای بدنی یعنی بیعت صوفیانه! حق این است كه اگر مقصود امر بدنی و بیعت است همان بیعت اجتماعی به حكومت است.