از جمله ادلّه ی این باب جمله ی نهج البلاغه است:

اللّهم بلی لاتخلو الارض من قائم للّه بحجة اما ظاهراً مشهوراً و اما خائفاً مغموراً. . . ایضاً حدیث: ان امرنا صعب مستصعب. . . در جامع الاسرار (مقدمه) می گوید:

مقصود از مؤمن ممتحن در حدیث «امرنا صعب» جماعتصوفیه می باشند و همچنین مقصود از جمله های آخر كلام حضرت خطاب به كمیل كه می فرماید: اولئك و اللّه الاقلّون عدداً، زیرا این جماعت مصداق عالم ربانی نیستند زیرا عالم ربانی فقط به رسول اكرم و ائمه اطلاق می شود. پس اینها متعلّمین علی سبیل نجات می باشند، پس همچو دسته ای همیشه در دنیا هستند.

من می گویم از این بهتر جمله های حضرت است كه می فرماید:

و ما برح للّه عزت آلاؤه فی البرهة بعد البرهة و فی ازمان الفترات رجال ناجاهم فی فكرهم. . .

نظیر تقسیم مثلث امیرالمؤمنین: الناس ثلثة: عالم ربانی. . . آیه ی كریمه ی قرآن است كه می فرماید:

ثم أورثنا الكتاب الذین اصطفینا من عبادنا فمنهم ظالم لنفسه و منهم مقتصد و منهم سابق بالخیرات.

در جامع الاسرار می گوید:

ان الفرقة الامامیة علی قسمین، قسم قام بظاهر علومهم التی هی عبارة عن الطریقة التی هی عبارة عن [1]الطریقة و الحقیقة و الایقان و الاول موسوم بالمؤمن فقط و الثانی بالمؤمن الممتحن، و الشیعة و الصوفیه عبارتان عنهما لأن الشیعة و الصوفی اسمان متغایران علی حقیقة واحدة و هی الشریعة المحمدیة.

---