1. خطبه ی 5 (لما قبض رسول اللّه صلی الله علیه و آله و خاطبه العباس و ابوسفیان ابن حرب فی ان یبایعا له بالخلافة) [1]:

ایها الناس شقوا امواج الفتن بسفن النجاة و عرجوا عن طریق المنافرة و ضعوا عن تیجان المفاخرة. افلح من نهض بجناح او استسلم فأراح. هذا ماء آجن و لقمة یغص بها آكلها و مجتنی الثمرة لغیر وقت ایناعها كالزارع بغیر ارضه [2] 2. خطبه ی 72 (لما عزموا علی بیعة عثمان) [3]:

لقد علمتم انی احق الناس بها من غیری و واللّه لاسلّمنّ ما سلمت امور المسلمین و لم یكن فیها جور الاّ علیّ خاصة التماساً لاجر ذلك و فضله و زهداً فی ما تنافستموه من زخرفه و زبرجه.

3. نامه ی 62 (و من كتاب له الی اهل مصر مع مالك الاشتر لمّا ولاّه امارتها) :

. . . فامسكت [4]یدی حتی رأیت راجعة الناس قد رجعت عن الاسلام یدعون الی محق دین محمد صلی الله علیه و آله فخشیت ان لم انصر الاسلام و اهله ان اری فیه ثلماً او هدماً تكون المصیبة به علیّ اعظم من فوت ولایتكم التی انما هی متاع ایام قلائل یزول منها ماكان كما یزول السراب او كما یتقشع السحاب فنهضت فی تلك الاحداث حتی زاح الباطل و زهق و اطمأن الدین و تنهنه.

در پاورقی، جمله های بالا را اشاره به زمان تصدی خلافت بعد از عثمان دانسته است، در صورتی كه ظاهر این است كه مربوط است به عصر اول خلافت- به شروح مراجعه شود.

رجوع شود به ورقه ی علی- وحدت اسلامی.

ایضاً شرح ابن الحدید، ذیل خطبه ی 22، جلد 1، صفحه ی 119 و ورقه های الغدیر و وحدت اسلامی و ورقه های وحدت اسلامی.

---