در تفسیر فی ظلال القرآن، جزء بیستم، آخرین صفحه، ذیل آیه ی ان الصلوة تنهی عن الفحشاء و المنكراین حدیث را از ابن جریر نقل می كند:

من صلی صلوة لم تنهه عن الفحشاء و المنكر لم یزدد بها من اللّه الاّ بعداً.

در مجمع می گوید:

و روی مالك بن انس الجهنی عن النبی قال: انه من لم تنهه صلوته عن الفحشاء و المنكر لم یزدد من اللّه الاّ بعداً.

تقریباً به همین مضمون تفسیر صافی از قمی نقل می كند در ذیل همین آیه.

در مجمع می گوید:

روی ان فتی من الانصار كان یصلّی الصلوات مع رسول اللّه صلی الله علیه و آله و یرتكب الفواحش، فوصف ذلك لرسول اللّه صلی الله علیه و آله. فقال: ان صلوته ینهاه یوماً [1] ایضاً مجمع:

عن ابن عباس: فی الصلوة منهی و مزدجر عن معاصی اللّه، فمن لم تنهه صلوته عن المعاصی لم یزدد من اللّه الاّ بعداً.

ایضاً مجمع:

عن النبی قال: لا صلوة لمن لم یطع الصلوة و طاعة الصلوة ان ینتهی عن الفحشاء و المنكر.

ایضاً مجمع:

عن جابر: قیل لرسول اللّه صلی الله علیه و آله ان فلاناً یصلّی بالنهار و یسرق باللیل. فقال: ان صلوته لتردعه. و روی اصحابنا عن ابی عبداللّه علیه السلام قال: من احب ان یعلم أ قبلت صلوته ام لم تقبل، فلینظر هل منعته صلوته عن الفحشاء و المنكر؟ فبقدر ما منعته قبلت منه.

در مجمع البیان (جلد 7 و 8، صفحه ی 285) ذیل آیه یان الصلوة تنهی عن الفحشاء و المنكر(سوره ی عنكبوت) عبارت خوبی دارد:

و قیل ان الصلوة بمنزلة الناهی بالقول اذا قال: لاتفعل الفحشاء و المنكر و ذلك لان فیها التكبیر و التسبیح و التهلیل و القرائة و الوقوف بین یدی اللّه تعالی و غیر ذلك من صنوف العبادة و كل ذلك یدعو الی شكله و یصرف عن ضده.

نظیر این است آنچه در دفتر 89، صفحه ی 143 از مثنوی در معانی اجزاء نماز نقل كردیم.

---