در دین از حرص منع شده و مورد توبیخ است. نقطه ی مقابل حرص ممكن است لاقیدی و درویشی تلقی شود، ولی حقیقت این است كه در حرص عنصری هست كه اگر آن را بگیریم دیگر نام علاقه به مال، حرص نیست و آن عنصر جنبه ی شخصی است كه آدمی مال را برای پر كردن شكم و عیاشی و بیكاری بخواهد و یا آنكه پول را به خاطر خود پول و اندوخته كردن و ذخیره كردن بخواهد و بالاخره مال را برای شخص خود و منافع مادی خود بخواهد، به عبارت دیگر مال را برای این بخواهد كه بر خود بیفزاید و برای تعلق و انباشتن بخواهد نه برای وسیله. علم و اخلاق و ایمان را می توان برای تعلق و افزودن شخصیت خواست نه مال را. در حقیقت در اینجا علاقه به مال توأم شده با دنائت و پست فطرتی و هواپرستی و در حقیقت پول شدن و اتحاد با پول كه هیچ گونه شرافت و معنویتی وجود ندارد. در نقطه ی مقابل این است كه انسان مال را به عنوان وسیله ی فعالیت و عمل و تسهیل و تولید و بارور كردن زندگی عمومی بخواهد. در اینجا علاقه به مال توأم شده با شخصیت روحی و معنوی. مال را برای پیشرفت وترقی و توسعه ی زندگی عمومی خواستن حرص نیست. حرص، توقف روی پول و جنبه های پست و حیوانی است. حرص، استخدام نیروی ابتكار و قدرت زائدالوصف بشر است در خدمت تمایلات شخصی و حیوانی، و اما مال را و خود را فدا كردن برای آسایش و سعادت بشر نام حرص ندارد.

پس در حقیقت حرص دنبال مال رفتن نیست كه نقطه ی مقابلش دست كشیدن باشد. حرص وسیله قرار دادن مال است برای شهوات پست و یا مال را برای خود مال دوست داشتن، و اما مال و اقتصاد را به عنوان وسیله برای محكم كردن زندگی قرار دادن حرص نیست.

پس رهایی از حرص به این است كه انسان شخصیت و هدف عالی پیدا كند و به قول مولوی مال را برای دینْ حمول باشد.

رجوع شود به ورقه ی دنیا از نظر دین و اینكه دنیا را برای خود خواستن یك مطلب است و مسئولیت را در امور دنیوی داشتن مطلب دیگری است.