راسل در كتاب زناشویی و اخلاق، صفحه ی 132 می گوید:

برای مسافری كه آمریكا را می پیماید هیچ دردی بالاتر از آن نیست كه صحرایی محروم از مسرت او را احاطه كرده است.

محفوظ شدن در آن غیر عادی و تصنعی است كه برای نسیان بدان پناه می برند و هرگز دارای تجلی پر جذبه ی نیروهای انسانی نمی باشد. مردانی كه پدر بزرگشان با آهنگهای محلی لهستان و بالكان رقصیده اند، اكنون تمام روز به میز خودچسبیده و به انواع تلفنها و ماشین تحریرها، قیافه ی جدی در ظاهر باشخصیت و در معنی حقیری دارند. شب كه می شود به گوشه ی بارها خزیده و خود را مست می كنند تا فراغی بیابند و گمان می كنند كه با این كار به سعادت دسترسی می یابند، اما در واقع نسیان اجباری و ناقصی را چون پناهگاهی از استحصال لاینقطع ماشین برگزیده اند كه انسانهای دیگر را نیز مورد استحصال قرار می دهد و روح این مزدبگیران را برده كرده است. من نمی گویم تمام چیزهای جالب زندگی مربوط به عشق است. من هرگز تصور نمی كنم علوم نظری به هیچ وجه بدان مربوط باشد، بالعكس فقط قسمتی از فعالیتهای اجتماعی بدان مربوط می شود. علل تمایلات بغرنج انسان بالغ را می توان به سه طبقه تقسیم كرد: میل به قدرت، عشق و علایق خویشاوندی. . .