در حافظشناسی بامداد، ص 2، می نویسد:

تاریخ از معرفی حافظ حقیقی قاصر است، زیرا آنچه تاریخ از اشتغالات ظاهری حافظ به كتاب و تفسیر و معاشرتهای ضروری (لابد با امرا و پادشاهان) می نویسد حافظ حقیقی نیست. حافظ حقیقی در پشت همه اینها پنهان است. پس حافظ حقیقی را از لابلای دیوانش باید شناخت.

بعد مدعی می شود كه دیوانش هم پر از ضد و نقیض گویی است.

درحقیقت می خواهد مدعی شود كه هر دو منبع حافظشناسی، تاریخ و دیوان اشعار، پرده از چهره حافظ حقیقی برنمی دارد.

ولی ما معتقدیم كه هم تاریخ و هم دیوان اشعار، هر دو می تواند معرف خوبی از حافظ باشد.

در تناقض اشعار حافظ می نویسد:

تناقضات حافظ:

در آخر غزل: ولی به نظر ما هیچ گونه تناقضی نیست. می خواهد بگوید دل ما به مرحله ای رسیده كه دیگر نگارهای شهر نمی توانند آن را ببرند.

نگاری از شهر دیگر فقط می تواند دل ما را ببرد. پس در مرحله ای از سلوك است كه عشق مجازی را در او اثری نیست.

همچنین می گوید این بیت: با این بیت: [در تناقض است. ] این هم تناقض نیست. مقصود این است كه این خطاها مربوط است به دید محدود و ناقص نه به دید كامل. درحقیقت حافظ به دو گونه بینش و دو گونه نظر معتقد است: نظر وسیع و از بالا و نظر محدود و از پایین، نه به نظر دقیق و نظر لای سبیلی.

همچنین میان این شعرها كه جبری است: با این اشعار: [در تناقض است. ] می گوید (ص 3) :

عشق مجازی با عشق حقیقی، شراب انگوری با باده بیخودی، یأس از وصل با امید كامل، اظهار عجز از بیچارگی و تنگدستی و دعوی تصرف در كون و مكان، خرده بر عالم هستی گرفتن و معمای وجود را تصادفی دانستن با اعتراف به نظام كامل كه یك ذره خلاف و تضاد وجود ندارد (نتوان پذیرفت) كه همهیكی هستند.

ایراد شاه شجاع بر حافظ:

می گوید به نقل تذكره دولتشاه سمرقندی:

شاه شجاع مظفر تعرضاً به خواجه گفت: هیچ یك از ابیات غزلهای شما ارتباطی با هم ندارند، یك بیت در وصال است و یك بیت در فراق و سومی در مذمت زهد و ریا و آنگاه به می و میخانه پرداخته و از رندی و بیخودی حكایت می كنید، باز دم از بی نیازی و استغنا زده و در عین حال به مدح می پردازی، از شاخی به شاخی می پری و در این تلوّن ذهن شنونده مشوّش خواهد شد و وقع كلام از بین می رود كه این خود برخلاف فصاحت است. . .

ص 4، یك جا می گوید (عجز و ناله و شكایت) : این ابیات در دیوان قزوینی نیست ولی در دیوان انجوی هست.

انجوی در مقدمه، ص 69، می گوید:

در هر عصری افرادی هستند كه هنرمند به دنیا می آیند و در عالم احساس خود نشو و نما و زندگی می كنند، هرچند زاده ذوق آنان موجب تیره بختی و وبال جانشان باشد قادر نیستند از آن روی برتابند. . . هرگاه بخواهند از زشتیهای دوره خود فرار كنند و خود را به دست فراموشی سپارند، به عالم هنر درونی بازمی گردند. بر اثر همین نیاز به فراموشی است كه به هنر رو آورده درواقع به سوی فراموشخانه خود رهسپار می شوند. اكثر این افراد نه فقط آسودگی خاطر ندارند بلكه غالباً از حیث معیشت هم در منتهای تنگدستی و عسرتند. علیهذا طبق تز آقای انجوی، حافظ یك شاعر صرفاً شاعر به معنی یك هنرمند صرفاً هنرمند است كه شعر و هنر برای او هدف است و بس. حافظشناسی بامداد، ص 4، راجع به تناقضهای حافظ پس از استناد به اشعار بالا و شعر ذیل: شعر ذیل را به عنوان نقیض آنها می آورد: (شعر «شاهدان در جلوه. . . » [در] غزلی است كه در قزوینی نیست و در انجوی هست) .

حافظشناسی ص 4: حافظ پیری نداشته.

ص 7: حافظ از خرقه و خانقاه نقد كرده. . . پس حافظ صوفی نیست، پس چیست؟ ص 9: شاید در چهل سالگی به مراد رسیده باشد: تا آخر عمر در همان راهی كه به مراد رسیده مانده و بلكه حق قدمت خدمت یافته و ممكن است با آن صدق و صفا و فضل و كمال، برای هدایت اشخاص نیز مجاز شده باشد: آنچه لازم است بدانیم:

مرحله تحصیل و جوانی مرحله طلب مرحله وصول به مطلوب دستور و برنامه و متد