در كتاب مرآة الاسلام طه حسین و همچنین علی الظاهر در برخی كتب سید قطب درباره اختلاف آهنگهای سوره های قرآن [بحث شده است ] كه برخی با مقاطع بلند ولی كم فشار مانند زمزمه آب جویبار است كه به آرامی و نرمی عبور می كند و گوش را نوازش می دهد (مثلاً: یهدی به اللّه من اتبع رضوانه سبل السلام. . . یا: كتاب انزلناه الیك مبارك لیدبروا ایاته. . . یا: اللّه نزل احسن الحدیث كتابا متشابها. . . ) و بعضی با مقاطع كوتاه و پرفشار مانند آبی كه از بالای آبشاری بلند ریزش می كند به روی قسمتی و از آنجا به قسمتی دیگر و از آنجا به قسمتی دیگر تا به كف زمین می رسد (مثلاًوالعادیات ضبحا فالموریات قدحا. . .

ان الانسان. . . ) و بعضی با مقاطع بلند و در عین حال با هیمنه و شكوه (مثل: هواللّه الذی لا اله الاّ هو الملك القدوس السلام المؤمن المهیمن. . . ) و بعضی با مقاطع كوتاه ولی نرم و ملایم (مثل: اذا جاء نصراللّه والفتح. . . یا: قل هواللّه احد. . . ) و همه اینها چه از جهت كوتاهی و بلندی مقاطع و چه از جهت سرعت و فشار كلمات، متناسب است با مفهوم و معنی آیات.

در اوایل سوره ها معمولاً كه آغاز وحی است و گویی می خواهد قلب رسول خدا [را] متوجه ورود جریان وحی كند با حروفی از قبیل حا، میم و امثال اینها آغاز می شود و بعد می گوید مثلاً: تنزیل الكتاب من اللّه العزیزالحكیم. . . كه می رساند جریانی ازمقامی مرتفع ریزش می كند.

اشعار حافظ نیز به نوبه خود از همین قرار است و باید مورد مطالعه قرار گیرد. مثلاً غزل: طفیل هستی عشقند. . . هم آهنگ غزل و هم محتوا از یك آرامش و بعد وصول به مقصود حكایت می كند.

برخی اشعار در آنها چه در محتوا و چه آهنگ، سوز و گداز و بی تابی منعكس است: حجاب چهره جان می شود غبار تنم. . . و بعضی آهنگ تذكر و یادآوری خود و ملامت نفس و موعظه دارد: بر سر آنم كه گر ز دست برآید- دست به كاری زنم كه غصه سراید، یا: اگر دل از غم دنیا جدا توانی كرد. . . بعضی حالت ذوق زدگی و رقص وصول به هدفدارد؛ انسان وقتی كه به بزرگترین آرزوهای عمرش می رسد بی اختیار به وجد می آید. [در] بعضی اشعار حافظ، آهنگ آهنگ «وجد» است، مثلاً: در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی. . . یا:

عكس روی تو چو در آینه جام افتاد. . . گویی حافظ در این اشعار می رقصد. و از جمله اشعاری كه حافظ در آن اشعار می رقصد این غزل عرفانی است: