در حافظشناسی بامداد، ص 44، مدعی است كه این شعر:
به می سجاده رنگین كن گرت پیر مغان گوید
كه سالك بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها
ناظر به طریقه ملامتیه است كه تظاهر به می پرستی است.
جلد سوم . ج3، ص: 33
همچنین این شعر:
به می پرستی از آن نقش خود بر آب زدم
كه تا خراب كنم نقش خودپرستیدن
رجوع شود به بحثی در تصوف، صفحات آخر كتاب (56- 59) .
ایضاً غزل معروف:
بلبلی برگ گلی خوشرنگ در منقار داشت
واندر آن برگ و نوا خوش ناله های زار داشت
گر مرید راه عشقی فكر بدنامی مكن
شیخ صنعان خرقه رهن خانه خمّار داشت
وقت آن شیرین قلندر خوش كه در اطوار سیر
ذكر تسبیح ملك در حلقه زنّار داشت
رجوع شود به فتوحات، باب 309، راجع به ملامتیه.
ولی حافظ این شعر را هم دارد:
دلا دلالت خیرت كنم به راه نجات
مكن به فسق مباهات و زهد هم مفروش