تذکر: این مقاله برای جلوگیری از خستگی کاربر به دو بخش تقسیم شده که بخش اول آن پیش روی شماست و لینک بخش دوم در انتهای صفحه ارائه گردیده است. 

اشاره

در شماره 162 مجله پگاه مقاله ای با عنوان کارکردهای روحانیت و روشنفکری منتشر شد که در آن تحلیل تازه ای از جریان شناسی روشنفکری ارائه گردیده بود. از این قرار که نیروی روشنفکری سه دوره را در ایران تجربه کرده است. نیروی اول روشنفکری که مایل به حذف دین به نفع دانش و تمدن غرب بود، و با نام روشنفکری غرب زده شناسایی می شود. نیروی دوم با نام روشنفکری دینی خواستار پردازش و تفسیر دین براساس علوم غربی بود و اما نیروی سوم روشنفکری که می کوشد دستاوردهای دانش واندیشه جدید را براساس مبانی دینی بازپردازی کند، روشنفکری متدین را تشکیل می دهند. در مقاله حاضر استاد مطهری به عنوان پیشگام نیروی سوم روشنفکری معرفی می شود.

تمدن اسلامی پس از گذر از دوران طلایی خود در سراشیبی افول فرو غلطید و همواره رو به پستی نهاد. در این سیر نزولی اندیشمندانی برآمدند تا ندای دین را برآورند و امت اسلامی را از این مصیبت بزرگ نجات دهند. کسانی که در سوگ مرگ تمدن اسلامی ناله سر دادند بسیارند، اما همه را می توان در دو گروه عمده طبقه بندی کرد. نخست آنها که کوشیدند و با وام گیری از تمدن غربی و محصولات دانش و اندیشه بشری به احیای تفکر دینی بپردازند. اما راهی را در پیش نگرفتند که آنها را به سرمنزل مقصود برساند؛ زیرا حقیقت فکر دینی را به خوبی نشناختند و از شفقت و تعصب بر دین به گمان خود در احیای تفکر دینی، تلاش کردند. و گروه دیگر که استاد مطهری پیش قراول شان بود کوشیدند تا با تفکر دینی روح وحیات به مردم بدهند. استاد مطهری با ژرف نگری دین شناسانه و تفکر خلاق و قوی خود مکتبی را پایه گذاری کرد که احیای دینی جامعه و تحقق حیات معنوی را در صدر اهداف خود داشت.

ماهیت تفکر دینی

تفکر دو گونه است یا بر پایه امور دنیایی و برای جلب منافع این جهانی است و یا بر پایه امور معنوی و برای شناخت و کشف حقیقت است.

تفکر دینی آنگاه رخ می دهد که انسان حتی برای لحظه ای خود را از محدودیت در حواس مادی و هوسهای عادی رها می بیند و ندای حقیقت را می شنود. در تفکر دینی حقایق هستی از حجاب غفلت و نادانی بیرون می آید. طنین ندای حق حرکتی را پدید می آورد که استاد مطهری آن را چنین بیان می کنند «تفکر دینی از بسائط، مرکبات ساختن و از مفردات قضایا ساختن و از قضایا قیاسات تشکیل دادن و نتیجه گرفتن است.»⁽¹⁾

فکر نوعی حرکت باطنی است و «محور اصلی بحث در سیر باطنی سه چیز است: متحرک، مسافت، و هدف».

[بر این اساس] سیر باطنی سه گونه است:

«1 این که این سه امر جدای از یکدیگر باشد، مثلاً در جایی که انسان درباره نظم جهان برای پی بردن به توحید خالق می اندیشد، «روح اندیشمند» او متحرک، «نظم جهان»، مسافت و «پی بردن به توحید خالق» هدف است. یعنی او نظم جهان را بررسی می کند و به این مقصد می رسد که خالق خدای یکتاست. هر متحرک، محرکی را طلب می کند و محرک کل خدای واحد است... .

2 این که متحرک و مسافت یکی، و هدف، جدا باشد؛ مانند انسانی که در راه معرفت نفس، تلاش و کوشش می کند و از راه خودشناسی به خداشناسی می رسد... در این صورت متحرک و مسافت خود نفس و هدف نیل به توحید خداست... .

3 این که نفس از راه بررسی عمیق، هدف را از راه خود هدف می شناسد؛ [و مسافت و هدف یکی می شود [مانند کسانی که بر اساس «برهان صدیقین» با تأمل در حقیقت هستی پی می برند که حقیقت هستی، خداست؛ چنان که امیرالمؤمنین(ع) در دعای «صباح» به خدای سبحان عرض می کند «یا من دل علی ذاته بذاته»... در این قسم از اندیشه و حرکت، مسافت و هدف یکی و متحرک، خداست، یعنی روح متحرک و اندیشمند در خود خدا نظر می کند و از خود خدایی به وجود او می برد.»⁽²⁾

در هر سه گونه تفکر، محرک و راهنما خداوند است. اگر به نخستین و عامترین تعبیر جان دیویی از تفکر دقت کنیم این واقعیت بهتر معلوم می شود. او می نویسد:

«در وهله اول فکر عبارت است از آنچه در ذهن می آید. در اینجا فکر به معنای آگاهی از آنچه به ذهن می آید، است»⁽³⁾

در این عبارت در گام اول انسان منفعل است: «آنچه به ذهن می آید» ندای حق است چنان که خداوند متعال در قرآن کریم فرمود «عَلَّمَ الإِْنْسانَ ما لَمْ یَعْلَمْ» خداوند به انسان، آنچه را که می دانست آموخت. (علق / 5)

اما گاهی انسان ندای حق را در صفا و خلوصش درک می کند و گاهی آلودگی های نفس انسان حجاب آن شده و پیام شیطان را در آن طنین می شنود. و گاهی حجابهای جهل یا هوس زیاد نیست و انسان الهام الهی را با کج شنوی و دو بینی دریافت می کند.

در صورت اول تفکر دینی پدید می آید اما در صورت دوم تفکر دنیایی است هر چند که مضامین و ظواهر دینی داشته باشد. و در صورت سوم اندیشه های معنوی نادرست و ناتمامی که نیاز به اصلاح و ارشاد دارد، رخ می نماید. شهید مطهری در زمانی به تبلیغ و ترویج تفکر دینی پرداخت که از سویی تفکر مادی ترویج می شد و از دیگر سو شکل ناتمام تفکر دینی در تلاش بود تا اندیشه دینی را احیاء کند. یعنی تفکراتی از نوع دوم و نوع سوم که چه بسا با انگیزه های خوب ولی آگاهی های نادرست نوع اخیر تفکر دینی را پدید آورده بود و می خواست با محصولات دانش و اندیشه بشری اندیشه دینی را احیاء کند. استاد در آثار متعدد خود کوشید تا تفکر دنیایی، جهان بینی مادی، شناخت حس محض و اندیشه های برآمده از آن را به نقد و چالش بکشند.

کارکرد تفکر دینی

تفکر دینی جان و جامعه انسانی را زنده می کند و به عالی ترین نوع حیات می رساند.

امام حسن مجتبی(ع) فرموده اند: «التفکر حیاة قلب البصیر»⁽⁴⁾ اندیشیدن زندگی جان پاک و بیناست. و امام علی(ع) فرمودند: «لا حیاة الا بالدین» زندگی نیست مگر با دین⁽⁵⁾. و نیز فرمودند: «التوحید حیاه النفس».⁽⁶⁾

تفکر همان است که خدا و رسول(ص) او مردم را به آن فرا می خوانند تا آنها را زنده کنند. چنان که در قرآن هدف خداوند و پیامبر(ص) زنده کردن مردم معرفی شده است «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکُمْ لِما یُحْیِیکُمْ» ای کسانی که ایمان آورده اید خدا و رسول را اجابت کنید وقتی شما را فرا می خوانند تا زنده کنند.

هم از این رو در دین اسلام بسیار تأکید بر تفکر آمده است تا آنجا که امام رضا(ع) می فرمایند: «لیس العبادة کثرة الصلاه و الصوم، انما العباده التفکر فی امراللّه»⁽⁷⁾ عبادت در بسیاری نماز و روزه نیست بلکه در اندیشیدن برای معرفت خداوند است. و نیز روایات بسیاری که لحظه ای تفکر را از عبادت سالیان برتر معرفی می کند.

قرآن مجید هدف از خلقت انسان را عبادت و بندگی می داند.⁽⁸⁾ ولی عبادت هدف متوسط آفرینش انسان است و هدف نهایی رسیدن به معرفت و یقین است که با تفکر و دریافت انوار هدایت الهی حاصل می شود و قرآن مجید در این باره فرموده «وَ اعْبُدْ رَبَّکَ حَتّی یَأْتِیَکَ الْیَقِینُ» عبادت و بندگی پروردگارت را به جای آور تا به اوج معرفت و یقین برسی. (حجرات / 99).

بنابراین خداوند انسان را آفرید به گونه ای که از درجات پایین حیات یعنی زندگی مادی و دنیایی به بالاترین و نابترین مراتب زندگی یعنی حیات معنوی و الهی برسد. و در مقام قرب خداوند حیات ابدی پیدا کند. و سیر این مراحل تنها با تفکر ممکن است چون تفکر انسان را زنده می کند و به حضرت حی قیوم ابدی می پیوندد.

مفهوم شناسی احیاء

واژه «احیاء» از ماده «حی» و بر وزن «افعال» است. و معنای زنده کردن می دهد. یعنی چیزی که زنده است چیز دیگری را که مرده است، زندگی می بخشد. اما زنده بودن و زندگی به چه معنایی است؟ بی تردید این لغت دایره مفهومی گسترده ای دارد که از حیات گیاهی، مبتنی بر عوامل فیزیولوژیکی تا حیات الهی را که یکی از صفات خداوند است، شامل می شود. هم از این رو استاد معتقدند:

«بسیاری از مسائل مربوط به حیات و زندگی هنوز برای بشر مجهول است ما این مقدار می توانیم بفهمیم که حیات و زندگی یک نوری است که از افق عالی تر و بالاتری بر ماده تاریک ظلمانی می تابد»⁽⁹⁾

می توان شاخص هایی را جستجو کرد که مفهوم حیات در همه مصداقهایش آن شاخص ها را دارا باشد. علامه طباطبایی حیات را عبارت از منشایی می دانند که قدرت حرکت و اعمال ویژه ای را در موجود پدید می آورد و در انسان، حیوانات و گیاهان به فراخور حالشان وجود دارد.⁽¹⁰⁾ اما حیات در انسان از سطوح مختلفی تشکیل می شود. زمانی حیات انسان چیزی بیش از حیات حیوانی نیست، گاه دیگر استعدادهای انسانی خود را آشکار نموده و رو به شکوفایی می رود و این حیات انسانی است. استعدادهای انسان در بعد بینش و گرایش او را از سطح حیوانی به مقام حیات الهی می کشد و گام به گام او را در راه اوج گرفتن به پیش می برد. «حیات نحوه خاص از هستی است که مبدأ ظهور علم و قدرت شده و عامل هماهنگ کننده «اندیشه علمی» و «انگیزه عملی» است، و به طوری که اندیشه علمی بر انگیزه عملی اشراف و نظارت داشته و انگیزه عملی تحت هدایت اندیشه علمی به صورت کوشش عینی ظهور می یابد.

«هر اندازه حیات قوی تر باشد موجب شکوه اندیشه علمی و قدرت انگیزه علمی خواهد بود و هر اندازه اندیشه و انگیزه نیرومندتر باشد کاشف کمال حیات و شدت آن است.»⁽¹¹⁾

برترین مرتبه حیات انسان با تفکر توحیدی تحقق می یابد تفکری که اندیشه و انگیزه انسان را در توحید خالص می کند «هنگامی که انسان معارف توحیدی را فرا گیرد و از اندیشه ای استوار در آن برخوردار شد، حقیقت حیات در جانش نقش می بندد و آن حیات بی پایانی است که برای بعضی سعادت همیشگی و برای برخی دیگر شقاوت پیوسته به دنبال دارد»⁽¹²⁾ استاد در کتاب ولاءها و ولایتها حیات معنوی که زاده تفکر معنوی است چنین معرفی می کنند «انسان در باطن حیات ظاهری حیوانی خود یک حیات معنوی دارد. حیات معنوی انسان که استعدادش در همه افراد هست از نظر رشد و کمال از اعمالش و اهدافش سرچشمه می گیرد. کمال و سعادت انسان و همچنین سقوط و شقاوت وابسته به حیات معنوی اوست که وابسته به اعمال و نیات و اهداف او و به این که با مرکب اعمال خود به سوی چه هدف و مقصدی پیش می رود.»⁽¹³⁾ بنابراین این تفکر اساس حیات حقیقی انسان در بعد فردی و اجتماعی است. تفکر هم ساحت معرفتی انسان را رشد می دهد چنان که امام علی(ع) فرمودند: «الفکر جلاء العقول»⁽¹⁴⁾ فکر عقل ها را صفا می دهد. و نیز فرمودند «الفکر یفید الحکمه»⁽¹⁵⁾ اندیشه حکمت به بار می آورد. و هم در بعد عملی موجب هدایت انگیزه و گرایش انسان می شود «التفکر یدعو الی البر و العمل به»⁽¹⁶⁾ اندیشیدن به سوی نیکی و انجام آن فرا می خواند.

بنابراین تفکر دینی که در مقابل تفکر شیطانی و دنیایی (نکرا) قرار دارد موجب شکوه و صفای اندیشه و هدایت و خلوص انگیزه می گردد. و این دو کاشف از این حقیقت اند که با تفکر دینی انسان به حیات الهی زنده می شود.

استعداد انسان برای حیاتی دیگر

استاد مطهری در کتاب انسان و ایمان به مقایسه انسان و حیوان در زمینه بینش و گرایش می پردازد و چهار تفاوت عمده را می شمارد.

«آگاهی حیوان از جهان تنها به وسیله حواس ظاهر است؛ از این رو سطحی و ظاهری است، به درون روابط درونی اشیاء نفوذ نمی کند؛ ثانیا فردی و جزئی است، از کلیت و عمومیت برخوردار نیست؛ ثالثا منطقه ای است، محدود به محیط زیست حیوان است و به خارج محیط زیست او راه پیدا نمی کند. رابعا حالی است، یعنی بسته به زمان حال است، از گذشته و آینده بریده است. سطح خواسته ها و مطلوبهای حیوان، مانع شعاع شناخت و آگاهی اش از جهان، و حداکثر به جفت و فرزندش. ثالثا منطقه ای است، مربوط است به محیط زیست خودش. رابعا حالی است و به زمان حال تعلق دارد.»⁽¹⁷⁾

استاد معتقدند انسان در شناخت ها و خواسته ها هر چهار ویژگی حیوان را پشت سر نهاده و از آنها برتری یافته است. «آگاهی انسان و شناخت او، از ظواهر اشیاء و پدیده ها عبور می کند و تا درون ذات و ماهیت آنها و روابط و وابستگی های آنها و ضرورتهای حاکم بر آنها نفوذ می نماید. آگاهی انسان نه در محدوده منطقه و مکان زندانی می ماند، و نه زنجیره زمان آن را در قید و بند نگه می دارد؛ هم مکان را در می نوردد و هم زمان را. از این رو هم به ماورای محیط زیست خویش آگاهی پیدا می کند تا آنجا که دست به شناخت کرات دیگر می یازد. و هم بر گذشته و آینده خویش وقوف می یابد، تاریخ گذشته خویش و جهان یعنی تاریخ زمین و آسمان، کوهها، دریاها، گیاهان، و جانداران دیگر را کشف می کند و درباره افق های دوردست می اندیشد. بالاتر این که انسان اندیشه خویش را درباره بی نهایت ها و جاودانگی ها به جولان می آورد و به برخی بی نهایت ها و جاودانگی ها شناخت پیدا می کند. آدمی از شناخت فردیت و جزئیت پا فرا می نهد، قوانین کلی و حقایق عمومی و فراگیرنده جهان را کشف می کند و به این وسیله تسلط خویش را بر طبیعت مستقر می سازد.

«انسان از نظر خواسته ها و مطلوبها نیز می تواند سطح والایی داشته باشد. انسان موجودی است ارزش جو، آرمان خواه و کمال مطلوب خواه؛ آرمانهایی را جستجو می کند که مادی و از نوع سود نیست. آرمانهایی که تنها به خودش و حداکثر همسر و فرزندش اختصاص ندارد،... گرایش های والا و معنوی و فوق حیوانی انسان آنگاه که پایه و زیربنای اعتقادی و فکری پیدا کند نام «ایمان» به خود می گیرد.

«پس نتیجه می گیریم که تفاوت عمده و اساسی انسان با جانداران دیگر که ملاک «انسانیت اوست و انسانیت وابسته به آن است، علم و ایمان است.»⁽¹⁸⁾

همانطور که خواندیم استاد شاخص های حیات انسانی را با دقت تبیین نموده و افق حیات انسانی را در منظر روشنی قرار می دهند.

پس از تبیین تفاوت های حیات حیوانی و انسانی که استاد به طور مینیاتوری و با دقت ظرایف آن را ترسیم نمودند، این مسأله پیش می آید که انسان هم از حیات حیوانی برخوردار است و هم از حیات ویژه انسانی اینها چه نسبت با هم دارند و چگونه در وجود انسان جمع می شوند؟

«حقیقت این است که سیر تکاملی انسان از حیوانیت آغاز می شود و به سوی انسانیت کمال می یابد. انسان در آغاز وجود خویش جسمی مادی است، با حرکت تکاملی جوهری تبدیل به روح یا جوهر روحانی می شود. «روح انسان» در دامن جسم او زاییده می شود و تکامل می یابد و به استقلال می رسد. حیوانیت انسان نیز به منزله لانه و آشیانه ای است که انسانیت او در او «رشد» می یابد و متکامل می شود. همانطور که خاصیت تکامل است که موجود متکامل به هر نسبت که تکامل پیدا می کند مستقل و قائم به ذات و حاکم و مؤثر بر محیط خود شود... یک فرد انسان تکامل یافته فردی است که بر محیط بیرونی و درونی خود تسلط نسبی دارد. فرد تکامل یافته وارسته از محکومیت محیط بیرونی و درونی و وابسته به عقیده و ایمان...»⁽¹⁹⁾

به نظر استاد حیات حیوانی مقدمه ای است که زمینه های لازم برای احیای دیگر در آن فراهم می شود و آن حیات معنوی است. حیاتی که در اثر آن قدرت و غلبه انسان افزایش می یابد یعنی در بعد عملی ارتقاء پیدا می کند. و این ارتقاء در گرو ارتقای بعد نظری است. و این دو با هم در ایمان جمع می شوند زیرا ایمان و آگاهی راسخی است که انسان را به جهت خاصی می کشد. چنان که استاد در تبیین تفاوت های میان علم که آگاهی تنهاست و ایمان که انگیزه ساز و گرایش خیز است می نویسند. «علم به ما روشنایی و توانایی می بخشد و ایمان عشق و امید و گرمی؛ علم ابزار می سازد و ایمان مقصد، علم سرعت می دهد و ایمان جهت، علم توانستن است و ایمان خوب دانستن. علم می نمایاند که چه هست و ایمان الهام می بخشد که چه باید کرد؛»⁽²⁰⁾

حیات انسانی زمانی تحقق می یابد که هم علم انسان توحیدی و بالنده باشد و هم عمل او صالح با انگیزه توحیدی. علمی که تنها برای مادیات و بهره کشی از طبیعت و تمتع در حیات دنیایی باشد نشانه حیات مادی و حیوانی نه حیات معنوی وانسانی. هم از این رو استاد می نویسند: «بدون شک بعضی از علوم هدف است مثل معارف ربوبی و خداشناسی و آنچه از شئون خداشناسی شمرده می شود.»⁽²¹⁾ عبادتهای ظاهری هم که از روی علم نباشد نشانه حیات انسانی نیست. ایمان هم علم را بالنده می کند وهم دست به دست عمل صالح و با انگیزه توحیدی انسان را بالا می برد ایمان در هر دو شاخص حیات انسانی تأثیرگذار است و رشد ایمان در گرو تفکر است.

تفکر دنیایی و تفکر دینی

هر چه تفکر و قدرت تعقل و تدبیر انسان قوی تر شود از حیوانیت فاصله می گیرد. «انسان کارهای تدبیری خویش را با نیروی عقل و اراده انجام می دهد، بر خلاف کارهای التذاذی که به حکم احساس و میل صورت می گیرد... انسان هر اندازه از ناحیه عقل و اراده تکامل یافته تر باشد، فعالیتهایش بیشتر تدبیری است تا التذاذی و هر اندازه به افق حیوانیت نزدیکتر باشد فعالیتهایش بیشتر التذاذی است تا تدبیری.»⁽²²⁾

تدبیر تفکر به بیان استاد این است که «نیروی حسابگر عقل، خیر و کمال یا لذتی را در دور دست می بیند و راه وصول به آن را که احیانا صعب العبور است کشف می کند و طرح وصول به آن را می ریزد،»⁽²³⁾ اما این تدبر و تفکر برای انسان شدن کافی نیست زیرا ظرفیت و استعدادهای عظیم انسانی اگر با ایمان و تفکر دینی هدایت نیابد انسان به زندگی بدتر از حیوانات دچار می شود «جنایت آمیزترین فعالیت های بشری احیانا با تدبیرها و تیزهوشی ها و مال اندیشی ها و طرح ریزی ها و تئوری سازی ها صورت می گیرد... در اصطلاح اسلامی نیروی تدبیر آنجا که گرایشهای انسانی و ایمانی جدا می شود و در خدمت اهداف مادی و حیوانی قرار می گیرد، «نکرا» و «شیطنت» نامیده شده است.»⁽²⁴⁾

اما وقتی تفکر با گرایش های عالی انسان همراه می شود انسان در راه شکوفایی استعدادهایش به درستی حرکت می کند. اندیشه انسان در جهان بینی دنیایی و مادی به حیوانات نزدیک تر می شود زیرا ماورای این جهان را نمی بیند اما در جهان بینی الهی و تفکر دینی انسانیت شکوفا می گردد. «مادی واقعیت را در ماده، در آنچه جسم و جسمانی است، در آنچه به نحوی دارای طول و یا طول و عرض یا طول و عرض و عمق است، در آن چه قابل اشاره حسی است، در آنچه محسوس است، در آنچه محدود و نسبی است، محصور می داند و به واقعیتی ماورای این واقعیتها قائل نیست. اما الهی واقعیت را در انحصار این امور نمی داند؛ به واقعیت غیرمادی و نامحسوس و مجرد از زمان و مکان و به واقعیت ثابت و جاودانه مطلق نیز ایمان دارد.»⁽²⁵⁾

استاد در بخش عمده ای از آثار خود کوشیدند تا اسوه های برگزیده تفکر دینی و حیات یافته گان حقیقی را معرفی کنند. هم از این رو کتاب های متعددی در زمینه سیره معصومین به رشته تحلیل درآوردند که در آنها زوایا و ویژگیها و آثار حیات انسانی آن بزرگان تبیین شده است.⁽²⁶⁾

تفکر دینی جهان بینی الهی را در منظر انسان می گشاید و عرصه عظیمی را برای حیات معنوی فراهم می کند حیاتی که بر محور ایمان این میوه گوارای شجره طیبه تفکر دینی می روید. «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثی وَ هُوَ مُوءْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً» کسی که عمل نیک انجام دهد به شرط ایمان داشتن، همانا او را به حیاتی پاک زنده می کنیم.(نحل / 79) هم از این رو استاد در برنامه های احیاء دینی جامعه بر ایمان تأکید بسیار داشتند زیرا ایمان است که تفکر دینی را به حیات معنوی می رساند.

آزادی در تفکر دینی

دین برای ایجاد تفکر در انسان و انتخاب راه حق از میان راههای نادرست و باطل آمده است چنان که استاد در کتاب امدادهای غیبی می نویسد: «تفاوت تفکر مادی و تفکر الهی در همین جاست. از نظر یک فرد مادی در حساب عالم هیچ گونه تفاوتی میان راه حق و راه ناحق نیست... ولی از نظر انسان الهی، در حساب کلی جهان میان این دو تفاوت است؛ حقیقتی در کار است و به حمایت مردان راه حق بر می خیزند.»⁽²⁷⁾

اما این تفکر باید خودجوش و تربیت پذیر بار بیاید نه با زور و تلقین و تقلید. «در قرآن کریم ایمان را بر پایه تعقل و تفکر گذاشته است. قرآن همواره می خواهد که مردم از اندیشه به ایمان برسند.»⁽²⁸⁾

با اجبار نمی توان کسی را هدایت کرده و به بهشت برد. با اجبار نمی توان کسی را به احیاء دینی رساند «یک جمله ای است که جزء آیة الکرسی و معروف است: «لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَیَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَیِّ» در کار دین اجبار وجود ندارد، راه حق از راه باطل آشکار است؛ یعنی شما راه را روشن برای مردم بیان کنید که حقیقت خودش آشکار است. یعنی کسی را نباید مجبور کرد به این که دین اسلام اتخاذ کند.

آیه دیگر آن آیه معروف است: «ادْعُ إِلی سَبِیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ»⁽²⁹⁾ مردم را بخوان به سوی پروردگارت با چه؟ با زور؟ با شمشیر؟ نه، با حکمت، با منطق با برهان و دیگر با موعظه نیک...»⁽³⁰⁾

اما چرا در اسلام این همه بر جنگ تأکید شده است؟ استاد در کتاب جهاد پاسخ این پرسش را چنین می دهند که جهاد برای رفع سلطه ی ستمگران است تا آزادی ترویج دین، آزادی تفکر و آزادی مردم در انتخاب حق دوست آید.⁽³¹⁾ «آزادی را به زور می شود به مردم داد زیرا جلوی متجاوز را به زور می توان گرفت، طبعا اینها آزادند. پس ملتی را می شود به زور تحمیل کرد. نمی توانیم کسی را با زور به چیزی معتقد کنیم و ایمان به چیزی را در دل او با زور به وجود بیاوریم.»⁽³²⁾ «مسأله ایمان قطع نظر از این که آیا از حقوق انسانی است یا نه، خودش به طبع خودش زوربردار نیست. فرضا ما بخواهیم با زور، ایمان به وجود بیاوریم خود ایمان با زور درست شدنی نیست ایمان یعنی اعتقاد به گرایش. ایمان یعنی مجذوب شدن به یک فکر و پذیرفتن یک فکر. مجذوب شدن به یک فکر دو رکن دارد. یک رکنش جنبه علمی مطلب است که فکر و عقل انسان بپذیرد، یک رکن دیگر جنبه احساساتی آن است که دل انسان گرایش داشته باشد، و هیچ کدامش در قلمرو زور نیست، نه جنبه فکری اش و نه جنبه احساسی اش. فکر تابع منطق است. جنبه گرایش و احساساتی و محبتی همین جور است.»⁽³³⁾

شخص باید با آگاهی کامل حقیقت را بشناسد و بفهمد که چه می خواهد در این صورت به حیات معنوی احیاء می گردد. ایمان و حیات هر چند که از حقوق مسلم انسانی است اما هر کس باید برای این حقوق حرکت و قیام کند. هم در درون و هم در جامعه: درون خود را به آگاهی آراسته کند و بیرون را از ستمگرانی که جهل و هوس را ترویج می کنند و مردم را از حق ایمان و حیات معنوی و تفکر پاک دینی محروم می سازند، پیراسته سازد. اما باید دقت داشت که آگاهی بر اساس منطق روشن و برهان واضح و درست باشد. در غیر این صورت از اصیل ترین حقایق با منطق نادرست و برهان ناتمام اثبات شود، می تواند مخرب و تباه گر حیات و انسانیت باشد زیرا ممکن است بعدا ضعف منطق و برهان آن معلوم شود و تمام آن حقایق زیر سؤال برود و انسان به حیرت و تردید و شک که همانا مرگ معنوی است، دچار شود.

استاد با این که آزادی تفکر را بی تردید می پذیرند و به روشنی نسبت آن را با فرضیه مقدس جهاد تعریف می کنند، با دقت تمام که استادی ایشان را در مسائل فکری نشان می دهد، در کتاب جمهوری اسلامی میان آزادی فکر و عقیده فرق می گذارند. و آزادی عقیده را بر نمی تابند.

زیرا عقیده هم می تواند بر اساس تفکر پدید آید و هم می تواند از تعصب ها ریشه بگیرد. عقیده ای که با تفکر همراه است قابل احترام بوده و از حق آزادی برخوردار می باشد. اما عقایدی که بر اساس جهل، خرافات و تعصبات پدید آمده ویران گر انسان و حیات حقیقی اوست. ایشان بین ملکه انگلستان و حضرت ابراهیم(ع) مقایسه ای می کنند. از این قرار که وقتی ملکه انگلستان به هندوستان رفت پیش از رسیدن به کفشکن بتخانه ای، پای خود را برهنه کرد و گفت اینجا معبد است و برای بعضی مقدس و من به عقیده آنها احترام می گذارم. ولی حضرت ابراهیم بت ها را شکست و آشکار و نهان مردم را از پرستش بت ها و گرایش و پذیرش آنها باز می داشت.⁽³⁴⁾

زیرا حضرت ابراهیم براستی در پی آزادسازی انسان ها بود تا زمینه احیاء دینی از طریق تفکر دینی و ایمان برای شان فراهم شود. زیرا رسالت پیامبر این است که «و یضع عنهم اصرهم و الاغلال التی کانت علیهم» بندها و زنجیره های مردم را که بر آنها بسته شده، فرو ریزد.

مقالات مرتبط:

شکل گیری نیروی سوم روشنفکری در مکتب استاد مطهری بخش دوم

پی نوشت ها:

1 استاد مرتضی مطهری، مجموعه آثار، جلد ششم، چاپ چهارم، انتشارات صدرا، 357، ص 245.

2 آیة الله جوادی آملی، مراحل اخلاق در قرآن، چاپ دوم، نشر اسراء، 1378، صص 272 و 273.

3- Dewey, johg: How we think, New York, P.C. Heathand Co 1910, P:1.

4 محمدی ری شهری، میزان الحکمه، جلد دهم، چاپ دوم، انتشارات دار الحدیث، ص 4706، باب تفکر، حدیث 16191.

5 همان، ج 3، حدیث 4509.

6 همان، حدیث 4510.

7 همان، حدیث 16212.

8 وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الإِْنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ؛ جن و انس را نیافریدم مگر برای عبادت و بندگی (زاریات / 56).

9 استاد مطهری، جلد سوم، چاپ پنجم، انتشارات صدرا، 1375، ص 108 و 109.

10 علامه سید محمدحسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، المجلد العاشر، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات بیروت، 1417 ه، 48 و 49.

11 آیة الله جوادی آملی، حیات عارفانه، امام علی(ع)، چاپ اول، نشر اسراء، 1380، ص 15.

12 المیزان فی تفسیر القرآن، المجلد السادس، ص 169.

13 مجموعه آثار، ج 3، ص 293.

14 میزان الحکمه، باب تفکر، حدیث 16175.

15 همان حدیث 16174.

16 همان حدیث 16193.

17 استاد مرتضی مطهری، مجموعه آثار، مجلد دوم، چاپ پنجم، انتشارات صدرا، 1374، ص 22.

18 همان، ص 23 و 24.

19 همان، ص 27.

20 همان، ص 32.

21 بیست گفتار، ص 200.

22 همان، ص 52 و 53.

23 همان، ص 52.

24 همان، ص 54.

25 مجموعه آثار، مجلد سوم، ص 36.

26 ر.ک.: مجموعه آثار، مجلدات شانزدهم، هفدهم و هجدهم.

27 مجموعه آثار، ج 3، ص 350.

28 همان، ص 59.

29 نحل / 125.

30 مجموعه آثار، مجلد بیستم، چاپ دوم، 1381، ص 235 و 236.

31 همان، ص 250.

32 همان، ص 248.

33 همان، ص 247.

34 استاد مطهری، پیرامون جمهوری اسلامی، چاپ نهم، انتشارات صدرا، 1374، ص 103100.