یكی تفكر در عالم خلقت است برای معرفت و شناسایی خدا و در واقع كشف عالم
برای شناختن خدا. در خود قرآن می بینیم چقدر این موضوع تكرار شده:
إِنَّ فِی خَلْقِ اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ وَ اِخْتِلافِ اَللَّیْلِ وَ اَلنَّهارِ لَآیاتٍ لِأُولِی
اَلْأَلْبابِ. `اَلَّذِینَ یَذْكُرُونَ اَللّهَ قِیاماً وَ قُعُوداً وَ عَلی جُنُوبِهِمْ وَ یَتَفَكَّرُونَ فِی خَلْقِ
اَلسَّماواتِ وَ اَلْأَرْضِ [1].
شك ندارد كه اگر انسان در كار عالم و در نظامات عالم و در دقایق مخلوقات
تأمل و دقت كند و هدفش از این تأمل و دقت و كشف رازهای عالم این باشد كه به
حقیقت، بیشتر راه یابد و خدا را بیشتر بشناسد، این هم علم است و هم عبادت،
تفكر علمی است و عبادت.
مجموعه آثار شهید مطهری . ج22، ص: 929
[1] - . آل عمران/190 و 191