ما چون فقط قرآن خودمان را مطالعه می كنیم و كتابهای دیگر را مطالعه نمی كنیم، كمتر به ارزش این همه تكیه كردن قرآن به تفكر پی می بریم. شما هیچ كتابی (نه مذهبی و نه غیر مذهبی) پیدا نمی كنید كه تا این اندازه بشر را به تفكر سوق داده باشد؛ همواره می گوید فكر كنید؛ در همه ی مسائل: تاریخ، خلقت، خدا، انبیا و نبوت، معاد، تذكرات و تعلیمات انبیا و مسائل دیگر. تفكر حتی عبادت شمرده می شود. مكرر شنیده اید احادیث زیادی را كه به این عبارت است: تَفَكُّرُ ساعَةٍ خَیْرٌ مِنْ عِبادَةِ سَنَةً، تَفَكُّرُ ساعَةٍ خَیْرٌ مِنْ عِبادَةِ سِتّینَ سَنَةً، تَفَكُّرُ ساعَةٍ خَیْرٌ مِنْ عِبادَةِ سَبْعینَ سَنَةً. یك ساعت فكر كردن از یك سال عبادت كردن افضل است، از شصت سال عبادت كردن افضل است، از هفتاد سال عبادت كردن افضل است. این تغییر تعبیرات- همان طور كه بسیاری از علما گفته اند- به واسطه این است كه نوع و موضوع تفكرها فرق می كند: یك تفكر است كه انسان را به اندازه یك سال عبادت جلو می برد، یك تفكر است كه او را به اندازه شصت سال عبادت جلو می برد، یك تفكر است كه او را به اندازه هفتاد سال عبادت جلو می برد. در احادیث ما وارد شده است: كانَ اَكْثَرُ عِبادَةِ اَبی ذَرٍّ اَلتَّفَكُّرَ اكثر عبادت ابی ذر فكر كردن بود. یعنی ابی ذری كه شما او را تالی سلمان می شمارید و بلكه شاید بشود او را همردیف سلمان شمرد (یعنی تقریبا می توان گفت بعد از معصومین، مردی نظیر اینها در درجه ی ایمان نیامده است) خیلی خدا را عبادت می كرده است ولی بیشترین عبادت ابوذر فكر كردن بود.