ولی در این میان جریانهای دیگری رخ داد و آن این كه با این فساد اخلاق در میان پسران آگاه و دختران آگاه و بالخصوص در میان خانمها مبارزه شد، مبارزه ی عجیب و شدیدی. منطقی در میان آمد كه خودِ منطق اسلام بود: ای خانم! ای زن! تحصیل بكن، درس بخوان ولی پوشش اسلامی را هم حفظ كن. حجاب در اسلام، زندانی شدن زن نیست. من می توانم با كمال افتخار سهم خودم را در اینجا ذكر كنم و خدا را شكر می كنم. كتاب مسئله حجاب را كه من در آن وقت نوشتم و این منطق معتدل اسلام را ذكر كردم- و خوشبختانه تا به حال بیش از بیست بار و هر بار در بیش از ده هزار نسخه چاپ شده و مرتب هم هنوز می خواهند [1]- نقش بسیار عظیم و فوق العاده ای داشته است. من نقش زن را در آنجا روشن كرده ام كه ای زن! تو باید پوشش داشته باشی و فلسفه پوششت هم این است. تو نباید خودآرایی كنی. شركت زن در مجامع به معنی اختلاط با مرد نیست. این همدوشی كه اینها می گویند، كلك و حقّه است. تو می توانی عفاف و پاكی خودت را حفظ كنی، پوشش اسلامی خودت را حفظ كنی، آگاهی خودت را هم به دست آوری. شما دیدید كه در طول این چند سال كم كم قشری به وجود آمد از خانمهای تحصیل كرده بدون آن كه در دام فساد اخلاق گرفتار شوند، یعنی قشری خانم به وجود آمد هم آگاه و هم پاك. در پسرها هم همین طور، یعنی متقابل بود. امكان ندارد پسر فاسد باشد و دختر درست. پسرها و دخترهای ما آگاهی و پاكی را توأما به دست آوردند. از یك آدم آلوده ی كثیف شهوتران، چه پسر و چه دختر، نمی تواند مجاهد به وجود بیاید. مجاهد مخلوقِ آگاهی و پاكی، هر دو است. یك روح آگاه و پاك می تواند مبارز و مجاهد باشد. یادتان هست در چند سال پیش چقدر [با حجاب دختران دانش آموز] مبارزه می شد؟ دشمن اینها را خوب حساب كرده بود و خوب آگاه بود و خوب احساس خطر می كرد. چرا چند سال پیش، اول سال تحصیلی یكدفعه از طرف مأمورین ساواك كه پستهای عالی در وزارت آموزش و پرورش داشتند ریختند در مدارس دخترانه، بی خبر داخل كلاسها شدند و روسریها را از سر محصلین كشیدند؟ آیا فقط منظورِ شهوترانی شخصی داشتند؟ اینها از این حرفها خیلی دارند. احساس خطر می كردند. از نظر آنها دبیرستانهایی (چه پسرانه و چه دخترانه) كه در این كشور به وجود آمد كه هم تعلیم می داد و هم تربیت دینی و مذهبی می كرد كانون خطر برای آنها بود، و بالاخص از ناحیه دبستانها و دبیرستانهای درست اسلامی دخترانه خطر را بیش از همه جا احساس می كردند. آیا در دو سه سال پیش نبود كه دانشگاه تصمیم گرفت كه نباید یك خانم باحجاب وارد دانشگاه شود [2]؟ برای چه؟ اینها آزادی می خواستند؟ یا دیدند عجب! دخترها دارند باسواد می شوند، پاكی خودشان را هم حفظ می كنند و در آینده اینها خطری خواهند بود، به صورت زنان مبارز درخواهند آمد. و چه مقاومت شكوهمندی در همان شرایط اختناق، خانمها كردند! گفتند ما باید دانشگاه برویم و باید هم پوشش اسلامی خودمان را حفظ كنیم. اینجا بود كه در جوانان ما اعم از پسر و دختر، دو بال به موازات یكدیگر رویید: بال آگاهی و بال اراده و عفاف و پاكی، و با این دو بال بود كه اینها توانستند در فضای مبارزه پرواز و حركت كنند. این مطلب، مقدمه ای بود برای این حرف: اینهایی كه در این ایام اخیر كه مسئله ی پوشش اسلامی مطرح شد باز به نام آزادی و حقوق زن شروع كردند به داد و فریاد كردن كه آزادی ما از بین رفت، چه كسانی بودند؟ من به خودشان كار ندارم كه چه كسانی بودند، شما بهتر می دانید چه كسانی بودند. اینها همان افرادی بودند كه در دوره سابق، رهبری خواهرهای شاه را پذیرفته بودند. آیا آنها برای زن آزادی می خواستند؟ همینهایی بودند كه در دو سه ماه پیش به عنوان حمایت از قانون اساسی میتینگ دادند و راهپیمایی كردند. چه كسانی مبارزه كردند؟ فیلمهایش وجود دارد، همه شما در راهپیماییها دیده اید. زنانِ آزاد به قول آنها بودند یا زنانِ آزاد به قول ما؟ آیا پوشش اسلامی دارها بودند یا بی پوشش اسلامی ها؟ چه كسانی بودند كه جلو گلوله رفتند و شهید شدند؟ اینها بودند یا آنها؟ این بود كه این آگاهی ای كه در طول این ده بیست سال به مردم داده شد، این اسلام راستینی كه واقعا راستین به مردم تفهیم شد، نقش اساسی داشت. البته در اینجا رهبریِ رهبر فوق العاده مؤثر بود. می دانید كه چه چوبهایی لای چرخ انقلاب گذاشتند. در سفری كه خود ما رفتیم پاریس، ایشان با آن تیزهوشی و دوربینی ای كه دارند، صریحا و اكیدا گفتند (قبلا هم گفته بودند) شركت خانمها در تظاهرات و راهپیماییها- ولو با منع صریح پدران و شوهرانشان مواجه شوند- واجب است، شوهرها و پدرها حق ندارند مانع شركت اینها بشوند. در ایامی كه در تهران، دبستان علوی بودند، می دانید كه پیش ازظهر را به آقایان و بعدازظهر را به خانمها اختصاص داده بودند و مخصوصا خانمها كه می آمدند هجومْ خیلی زیاد می شد و خانمهایی كه بیشتر احساساتی می شدند بیحال می شدند. عده ای در آنجا گفتند ممكن است این برنامه كم كم منجر به تلفات شود؛ هر روز چندین نفر از این خانمها بیهوش می شوند، بیحال می شوند، گریه می كنند، فریاد می كنند و. . . این برنامه ی خانمها باید تعطیل شود. به آقا پیشنهاد شد كه این برنامه ی خانمها را اجازه بدهید كه تعطیل شود. گفتند: ما شاه را با همینها بیرون كردیم، همینها شاه را از مملكت بیرون كردند، من برنامه را تعطیل نمی كنم. در اعلامیه اخیرشان فرموده اند كه زنان همدوش مردان و برابر با مردان بلكه جلوتر از مردان در این انقلاب سهیم اند، كه این یك واقعیت است.

---