اما استقلال اقتصادی. جریان اقتصاد در یك كشور به دو حالت ممكن است باشد.

یكی این كه مستقل باشد و دیگر این كه جنبه وابستگی داشته باشد و اقتصاد آن كشور وابسته به اقتصاد كشور دیگر باشد. اگر یك بحران مثلا یك نوسان در وضع پولی آن كشور پیدا شود در این جا هم اثر می گذارد. محكوم است كه مصرف كننده تولیدات آن كشور باشد. محكوم است كه خودش تولید نكند برای این كه تولید او به مصرف برسد؛ همین طوری كه ما دیدیم ایران محكوم بود كه كشاورزی خودش را تقلیل بدهد برای این كه از آنجا گندم یا شكر وارد كند. محكوم بود به این كه دامداری خودش را تقلیل بدهد. مرتعهای مختلف را تملك می كردند تحت این عنوان كه اینجا شكارگاه است، آنجا منطقه ی ممنوعه است و. . . محكوم بود به این كه دامداری را تقلیل بدهد برای این كه گوشتهای دیگران را از جاهای دیگر وارد كند.

این، معنی یك اقتصاد وابسته است. بعد یكمرتبه به حالتی در بیاید كه ما در روزنامه ها خواندیم؛ گاهی گفتند نود درصد، گاهی گفتند نود و پنج درصد مواد غذایی این كشور از خارج وارد می شود. دیدیم از سیخ تا سوزن باید از خارج وارد شود. این، بردگی و اسارت و اقتصاد وابسته بود. نان ما را آنها باید بدهند. شما یك امسال را ببینید. امسال مثل این كه خدای متعال هم مدد كرد. امام در چند ماه پیش، اوایلی كه به پاریس رفته بودند، در اعلامیه هاشان مكرر مردم ایران را تشویق به كشاورزی كردند كه كشاورزی كنید و كشاورزی را توسعه بدهید. ما اطلاع داریم كه واقعا این فرمان چقدر مؤثر واقع شد و از لطف خدا امسال [در تولید گندم وضع خوبی داریم. ] همین دیروز بود كه از شخصی كه اهل كشاورزی است و از خراسان آمده بود پرسیدم، می گفت نه تنها من كه یك آدم شصت ساله هستم بلكه پیرمردهای تا صدساله هم مدعی هستند كه از وقتی كه ما یادمان می آید سالی به اندازه امسال محصول زیاد و خوب نداشته ایم. و تنها خراسان نیست، تا آنجا كه من اطلاع دارم همه ایران تقریبا این طور است. وقتی كشوری می خواهد روی پای خودش بایستد خودش برای خودش تصمیم می گیرد.

شاید امسال ایران از نظر گندم به خودكفایی برسد. همین ایرانی كه گندمش را از آمریكا وارد می كردند امسال با یك فرمان امام و با یك حركت مردم- كه شاید بیشتر از این هم می شود حركت كنند- به آنجا رسید كه در گندم خود احتیاج به دیگران ندارد. یك وقت تصمیم می گرفتند خشخاش كشت نشود، هزار تا فلسفه هم برایش درست می كردند. وقت دیگر می گفتند خشخاش كشت بشود، باز فلسفه دیگری برایش درست می كردند. این ما نبودیم كه تصمیم می گرفتیم؛ دیگران تصمیم می گرفتند. مثلا به تركیه می گفتند تو خشخاش بكار، و در عوضِ امتیازی كه می خواستند به تركیه بدهند به ایران می گفتند تو خشخاش نكار. ایران مجبور بود تبعیت كند. این، معنای عدم استقلال اقتصادی است.