اما اگر عدد زنان نیازمند بر مردان نیازمند فزونی داشته باشد، منع تعدد زوجاتخیانت به بشریت است، زیرا تنها پامال كردن حقوق زن در میان نیست. اگر مطلب به پامال شدن حقوق عده ای از زنان ختم می شد باز قابل تحمل بود. بحرانی كه از این راه عارض اجتماع می شود از هر بحران دیگر خطرناكتر است، همچنانكه خانواده از هر كانون دیگر مقدستر است.

زیرا آن كه از حق طبیعی خود محروم می ماند یك موجود زنده است با همه ی عكس العمل هایی كه یك موجود زنده در محرومیتها نشان می دهد، یك انسان است با همه ی عوارض روانی و عقده های روحی در زمینه ی ناكامیها، زن است با همه ی نیرنگهای زنانه، دختر حوّاست با قدرت كامل «آدم فریبی» .

او گندم و جو نیست كه زائد بر مصرف را به دریا بریزند یا در انباری برای «روز مبادا» ذخیره كنند، خانه و اتاق نیست كه اگر مورد احتیاج نبود قفلی به آن بزنند.

بلی، او یك موجود زنده است، یك انسان است، یك زن است؛ نیروی شگرف خود را ظاهر خواهد كرد و دمار از روزگار اجتماع برخواهد آورد. او خواهد گفت:

همین «نمی توانم دید» كارها خواهد كرد، خانه ها و خانواده ها ویران خواهد ساخت، عقده ها و كینه ها به وجود خواهد آورد. وای به حال بشر آنگاه كه غریزه و عقده دست به دست هم بدهند.

زنان محروم از خانواده نهایت كوشش را برای اغوای مرد- كه قدمش در هیچ جا این اندازه لرزان و لغزان نیست- به كار خواهند برد، و بدیهی است كه «چو گِل بسیار شد پیلان بلغزند» و متأسفانه از این «گل» مقدار كمی هم برای لغزیدن این پیل كافی است.

آیا مطلب به همین جا خاتمه پیدا می كند؟ خیر، نوبت به زنان خانه دار می رسد.

زنانی كه شوهران خود را در حال خیانت می بینند آنها هم به فكر انتقام و خیانت می افتند، آنها هم در خیانت دنباله رو مرد می شوند. نتیجه ی نهایی چه خواهد بود؟ .

نتیجه ی نهایی در گزارشی كه به «كینزی راپورت» مشهور شده، ضمن یك جمله خلاصه شده است: «مردان و زنان امریكایی در بی وفایی و خیانت دست سایر ملل دنیا را از پشت بسته اند» .

ملاحظه می فرمایید كه تنها با فساد و انحراف مرد خاتمه نمی یابد، شعله ی این آتش در نهایت امر دامن زنان خانه دار را هم می گیرد.