خواننده ی محترم در یاد دارد كه در فصل 22 گفتیم ناراحتیهای طلاق در میان ما از دو ناحیه است: یكی از ناحیه ی طلاقهای ناجوانمردانه و ناشی از بی وفایی و نامردمی برخی از مردان، دیگر از ناحیه ی خودداریهای ناجوانمردانه ی برخی مردان از طلاق زنی كه امید سازش میان آنها نیست و فقط به خاطر زجر دادن زن نه به خاطر زندگی با او از طلاق خودداری می كنند.

در دو فصل پیش راجع به قسمت اول بحث كردیم. گفتیم اسلام از هر وسیله ای كه مانع طلاقهای ناجوانمردانه بشود استقبال می كند و خود با تدابیر خاصی سعی كرده كه این گونه طلاقها صورت نگیرد. اسلام فقط با استعمال زور و استفاده از قوه ی قهریه برای برقراری روابط خانوادگی مخالف است.

از آنچه گفته شد معلوم شد كه خانواده از نظر اسلام یك واحد زنده است و اسلام كوشش می كند این موجود زنده به حیات خود ادامه دهد. اما وقتی كه این موجود زنده مرد، اسلام با نظر تأسف به آن می نگرد و اجازه ی دفن آن را صادر می كند ولی حاضر نیست پیكره ی او را با مومیای قانون مومیایی كند و با جسد مومیایی شده ی او خود را سرگرم نماید.

معلوم شد علت اینكه مرد حق طلاق دارد این است كه رابطه ی زوجیت بر پایه ی علقه یطبیعی است و مكانیسم خاصی دارد؛ كلید استحكام بخشیدن و هم كلید سست كردن و متلاشی كردن آن را خلقت به دست مرد داده است. هر یك از زن و مرد به حكم خلقت نسبت به هم وضع و موقع خاصی دارند كه قابل عوض شدن یا همانند شدن نیست. این وضع و موقع خاص به نوبه ی خود علت اموری است و از آن جمله حق طلاق است. و به عبارت دیگر علت این امر نقش خاص و جداگانه ای است كه هر یك از زن و مرد در مسأله ی عشق و جفتجویی دارند نه چیز دیگر.