به طور قطع در میان زن و مرد باید صلح و سازش برقرار باشد. اما صلح و سازشی كه در زندگی زناشویی باید حكمفرما باشد با صلح و سازشی كه میان دو همكار، دو شریك، دو همسایه، دو دولت مجاور و هم مرز باید برقرار باشد تفاوت بسیار دارد.

صلح و سازش در زندگی زناشویی نظیر صلح و سازشی است كه میان پدران و مادران با فرزندان باید برقرار باشد كه مساوی است با گذشت و فداكاری و علاقه مندی به سرنوشت یكدیگر و شكستن حصار دوگانگی و سعادت او را سعادت خود دانستن و بدبختی او را بدبختی خود دانستن، برخلاف صلح و سازش میان دو همكار یا دو شریك یا دو همسایه یا دو دولت مجاور.

این گونه صلحها عبارت است از عدم تعرض و عدم تجاوز به حقوق یكدیگر. در میان دو دولت متخاصم «صلح مسلح» هم كافی است. اگر نیروی سومی دخالت كند و نوار مرزی دو كشور را اشغال كند و مانع تصادم نیروهای دو كشور شود، صلح برقرار شده است زیرا صلح سیاسی جز عدم تعرض و عدم تصادم مفهومی ندارد.

اما صلح خانوادگی غیر از صلح سیاسی است. در صلح خانوادگی عدم تجاوز بهحقوق یكدیگر كافی نیست، از صلح مسلح كاری ساخته نیست. چیزی بالاتر و اساسی تر ضرورت دارد؛ اتحاد و یگانگی و آمیخته شدن روحها باید تحقق پذیرد، همچنانكه در صلح و سازش میان پدران و فرزندان نیز چیزی بالاتر از عدم تعرض ضروری است. متأسفانه مغرب زمین به علل تاریخی و احیاناً منطقه ای با عواطف (حتی در محیط خانوادگی) بیگانه است. صلح خانوادگی از نظر غربی با صلح سیاسی یا اجتماعی تفاوتی ندارد. غربی همان طوری كه با تمركز نیرو در مرز دو كشور صلح برقرار می كند، می خواهد با تمركز قوه ی دادگستری در مرز حیات زن و مرد صلح برقرار كند، غافل از اینكه اساس زندگی خانوادگی برچیده شدن مرز است، وحدت است، بیگانه شمردن هر نیروی دیگر است.

غرب پرستان به جای اینكه مغرب زمین را به اشتباهاتش در مسائل خانوادگی واقف كنند و به افتخارات خود بنازند چنان در همرنگ شدن با آنها سر از پا نمی شناسند كه خودشان را هم فراموش كرده اند. اما این خود گم كردن دیری نخواهد پایید و با زمانی كه مشرق زمین شخصیت خود را باز یابد و قلاّده ی بندگی غرب را پاره نماید و به فكر مستقل و فلسفه ی مستقل زندگی خویش تكیه كند، فاصله ی زیادی نداریم.

در اینجا ذكر دو مطلب لازم است: